Από την 1η ανάγνωση του έργου

Ο πολιτισμός ως βίωμα είναι η φιλοσoφία μας. Δυστυχώς όμως δεν έχουμε προλάβει να βιώσουμε και να γράψουμε αυτά που γεννά η τέχνη στη ψυχή μας, αφού η zvoura.gr είναι παιδί της κατραντίνας. Ανακατεύοντας παλιές σκέψεις και σημειώσεις ανακάλυψα ένα αδημοσίευτο παλιό χειρόγραφο κείμενο που περιγράφω τα συναισθήματα που βιώσα παρευρισκόμενη στην πρώτη ανάγνωση του έργου του Νικολάι Γκόγκολ «Το ημερολόγιο ενός τρελού» από τον Σωτήρη Χατζάκη. Θυμήθηκα μέσω της μνήμης τους συναισθήματος αυτή την ευφορία που ένιωσα βγαίνοντας από την αίθουσα και με μια βαθιά πλησμονή περιμένω την ώρα που θα ξαναγεννηθούν τέτοια συναισθήματα βγαίνοντας από κάποια αίθουσα που γεννιέται η τέχνη.

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

11/09/2017 | 12.30μ.μ.

Βρίσκομαι ως ακροατής στην πρώτη ανάγνωση του θεατρικού έργου «Το ημερολόγιο ενός τρελού» με το Σωτήρη Χατζάκη και τους υπόλοιπους συνεργάτες του.

Φουαγιέ όλα συνηθισμένα. Αίθουσα, ασφυξία. Πάμε για μυσταγωγία. Νομίζω δεν θέλω να μπω, κάνω βήματα πίσω. Μπαινοβγαίνω αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό με διώχνει. Στρογγυλό τραπέζι πάνω στη σκηνή. Εγώ με πλάτη στο άδειο από κοινό αίθουσα. Νομίζω ότι θα πέσω, θέλω να φύγω. Η Έρση αρχίζει να μιλάει για ασπρόμαυρο φουτουρισμό. Επικυρώνει με την κίνηση των δρυφιών του ο Σωτήρης. Ξεκινάει η ανάγνωση. Η καρέκλα ξεκολλάει από το πάτωμα και αρχίζω να ίπταμαι.

Ψύχωση και ανύψωση στο μεγαλειώδη εαυτό. Τρίβει τα χέρια του, στριφογυρίζει στην καρέκλα. Τρίζει, τρίζει συνέχεια η καρέκλα του, γέρνει μία από την μία, μία από την άλλη. Σαν εκκρεμές καθισμένος πάνω στην καρέκλα, εμπρος πίσω και πάλι εμπρός πίσω. Αρχίζει η πτήση. Ανεβαίνοντας κλίμακες, περνάμε μέσα από την ασθένεια. Μπαίνουμε στα βαθιά κανένας δεν πατώνει. Οι ενέργειες όλων εξαφανίστηκαν. Αυτοί που είναι «μικροί» δεν υπάρχουν πλέον. Ταξιδεύουμε, αφήνουμε πίσω τα βαρίδια. Όσοι δεν απογειώθηκαν φορούσαν μάλλον βαριά παπούτσια ή καρδιά τους ήταν πολύ βαριά, δεν ξέρω.

Ο Σωτήρης (το όνομα δεν ξέρω αν είναι τυχαίο) σώζει τις ψυχές μας από την απονενοημένη μετάνοια του εαυτού που αγαπήσαμε πιο πολύ.

* το παραπάνω βίωμα δεν είναι απόρροια μιας συνολικής εμπειρίας θεατρικής παράστασης. Ο ηθοποιός καθόταν σε μια καρέκλα σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης με τα ρούχα που φορούσε από το σπίτι του, χωρίς φωτισμό, χωρίς σκηνικά. Ο Σωτήρης Χατζάκης πήρε τη βοήθεια της ψυχαναλυτικής προσέγγισης του ψυχιάτρου Ματαθαίου Γιοσαφάτ προκειμένου να εντρυφήσει στο ρόλο.

*Ο Νικολάι Γκόγκολ είναι ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του ρωσικού πεζογραφικού ρεαλισμού. Στο συγκεκριμένο έργο περιγράφει με μοναδικό τρόπο το μοτίβο της τρέλας και της έμμονης ιδέας.

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.