Έχθες έκανα μια μικρή πεζοπορία στην Πάρνηθα. Το βουνό είναι μαγνήτης, αν σε τραβήξει, δύσκολα φεύγεις μακριά του. Το καταφύγιο δεν έχει ανοίξει ακόμα γιατί φροντίζουν το δρόμο που πάει προς το Φλαμπούρι για να είναι ανοιχτός τον χειμώνα. Η μπάρα ήταν κατεβασμένη για τα αυτοκίνητα, ωστόσο με τα πόδια μπορούσες να προσεγγίσεις το μέρος. Ο άνθρωπος που συνάντησα στην είσοδο του μονοπατιού, μου πρότεινε να μην προχωρήσω γιατί κατά τη γνώμη του, δεν ήταν ωραία ιδέα για περπάτημα, όχι επειδή υπήρχε κάτι επικίνδυνο, αλλά επειδή γινόταν χαμός όπως μου είπε. Το μονοπάτι ήταν γεμάτο πριονίδια και κομμένα κλαριά, αφού η ομάδα που φροντίζει τον χώρο, βρίσκεται εν μέσω εργασιών. Εκεί κατάλαβα γιατί μου αρέσουν τα εργοτάξια. Ένας συναρπαστικός χαμός, που τελικά οδηγεί σ’ ένα δημιουργικό ξέφωτο. Καθίσαμε έξω από το καταφύγιο σ’ ένα κιόσκι και φάγαμε υπό τον “ήχο” της ησυχίας και της θέας της πόλης των Αθηνών που έχει αρχίσει να γίνεται και πάλι ανήσυχη. Ίσως ήταν η ομορφότερη φορά που έχω πάει στο καταφύγιο.

Πολλές φορές νιώθω ότι βαδίζω αντίθετα. Αντίθετα από το “κανονικό”, αντίθετα με το “λογικό” θα πουν κάποιοι. Ωστόσο δεν βαδίζω ποτέ προς τα πίσω, μόνο προς τα εμπρός, απλώς αντίθετα με το ρεύμα της τρέχουσας ροής. Αν κάποιες φορές το ακολουθώ, είναι για να χρησιμοποιώ απλώς τη ροή του ως “μεταφορικό μέσο” και όταν πλησιάζω εκεί που θέλω απλώς κατεβαίνω λίγο πριν, κάνω τη δύσκολη διάσχιση – που συνήθως είναι το αγαπημένο μου σημείο- για να αλλάξω φορά και πηγαίνω με τα πόδια στο μέρος που θέλω, με τον τρόπο που θέλω. Λένε ότι είναι δύσκολο να πηγαίνεις αντίθετα μπροστά. Ο φόβος της μοναξιάς, παραμονεύει στις φράσεις των ανθρώπων. Ένας φόβος για το διαφορετικό, για αυτό που οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να βλέπουν, να ακούν, να αισθάνονται, χάνοντας τόνους ευτυχίας. Όποιος δεν βιώσει ένα τέτοιο αποκαλυπτικά συναρπαστικό ταξίδι, είναι η αλήθεια δεν μπορεί να το καταλάβει.

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ο φόβος της αποτυχίας είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να δαιμονοποιούν τα μονοπότια στα οποία φοβούνται να περπατήσουν. Μα υπάρχει πιο “ωραίο” πράγμα από την αποτυχία; Εντάξει υπάρχει κίνδυνος να πέσεις, ίσως και να τραυματιστείς. Και τι πειράζει; Θα σηκωθείς και την επόμενη φορά θα έχεις τη δύναμη και το θάρρος να περπατήσεις σ’ ένα ακόμα πιο συναρπαστικό μονοπάτι, με καταπληκτικά χρώματα, ασύλληπτα όμορφες υφές και μεθυστικά αρώματα που ποτέ δεν είχες φανταστεί αν δεν τολμούσες να πας αντίθετα μπροστά.

All rights reserved 2022. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.