To DNA της ύπαρξης είναι κατασκευασμένο με την εντολή της συνέχειας. Τα απροσδόκητα που προκαλούν διακοπές μένουν να δημιουργούν μικρές πτώσεις στο καρδιογράφημα αλλά ποτέ απόλυτη νέκρωση.
Αυτή η πεισματική διάθεση για το παρακάτω είναι που δημιουργεί το δυσβάσταχτο βάρος σε όσους μένουν να κρατάνε το δείκτη.
Να ανοίγεις το παράθυρο και να ακούς τον κόσμο να συνεχίζει να υπάρχει·
να θέλεις να πατήσεις pause·
να θέλεις να δημιουργήσεις μια τρύπα στο χρόνο.
Μέσα σε αυτόν τον υπαρξιακό εγωισμό, ο άνθρωπος αυθυποβάλλεται στην ζωή.

Το τελευταίο δέντρο υπάρχει μόνο ποιητική αδεία. Στην κυνική ποιητικότητα, ένας γενναίος καρπός πάντα τρυπώνει στο χώμα και γεννά, λίγα δευτερόλεπτα πριν τον αφανισμό. Κουβαλά τη μνήμη στη ρίζα του, κουνάει τα κλαδιά του και φέρνει την οσμή της απώλειας σε όσους διαθέτουν οσφρητικούς κάλυκες δεκτικούς στην αλήθεια, όμως, τις Άνοιξες δίνει στον αέρα το άρωμα της ανθοφορίας.

Αυτό συμβαίνει γιατί τίποτε δε μπορεί να αναμετρηθεί με την απώλεια παρά η ίδια η ύπαρξη. Η ανάμνηση ή η αναπαράσταση δίνουν χέρι για το ομαλό μεταβατικό βήμα και την καταγραφή που είναι απαραίτητο συστατικό της ιστορίας. Πολεμούν το λευκό της άγνοιας, της λησμονιάς.
Όμως η ύπαρξη όση φθήνια κι αν της προσθέτει το γένος της, νικά το θάνατο στα σημεία: τον ήλιο, το νερό και την ψυχή.

Η μικρού μήκους ταινία «Το τελευταίο δέντρο» του Βαγγέλη Νάκη δημιουργήθηκε ως φόρος τιμής στις τραγικές απώλειας της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, στις 23 Ιουλίου 2018.
Αποτελεί ένα τεκμήριο μνήμης και μια ωδή στη ζωή.

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.