Μια ημέρα ξυπνάς και στον μονόφθαλμο Πολύφημο, κάποιος έχει μπήξει ένα καυτό δαδί με ορμή. Τον έχει αφήσει άναυδο από το θάρρος μα και το θράσος.
Πώς γίνεται να τόλμησε ο «Κανένας» να τα βάλει με τον «Κάποιον»; Πώς γίνεται σε μια χώρα που γέννησε τη λεξιπλασία αλλά στα υψηλά αξιώματα πεισματικά διατηρεί τους προσδιορισμούς διγενείς μα μονοκατάληκτους, μια μονοκατάληκτη ύπαρξη να προσδώσει στο φύλο της τη δύναμη που δεν του αποδίδεται;

Αυτή τη φορά, το δαδί δεν το κράτησε στα χέρια του ο «Κανένας». Μια γυναίκα πήρε στα χέρια της τις έννοιες της απενεχοποήσης του θύματος, της ενοχής, της φορεμένης ανήθικης ηθικής, της θυματοποίησης του θύτη, των κοινωνικών άλλοθι, των στερεοτύπων και τα συνέθλιψε κάτω από την τόλμη μιας γενναίας, επώνυμης υπογραφής. Μια υπογραφή περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες, έσταξε την ουσία της με μια αγνότητα που ήρθε κόντρα σε κάθε σωματικό υγρό που με βία λέρωσε τη δική της ψυχή.
Κι έτσι έγινε η ίδια το πλέον πρόσφορο αναβατόριο για όσες κοινωνικά προερχόμενες ενοχές έκρυψαν τις μεγάλες ηθικές αλήθειες.

Η Σοφία Μπεκατώρου είναι η γυναίκα που τόλμησε να ορθωθεί μπροστά στο τέρας και να του αποδείξει πως η σκιά του, όσο βαριά κι αν είναι, νικιέται. Σε έναν κόσμο που έμαθε να στρώνει τα χαλιά του για να κρύβει τη σκόνη του και όχι για να ζεσταίνει την ψυχή του, που σκοτώνει τη φωνή εκατομμυρίων ανθρώπων κάτω από τη δειλία του να αποδεχθεί την δική του ενοχή, που πνίγει τους ήδη πνιγμένους και δίνει φτερά σε αυτούς που κρατάνε την αγχόνη, η Σοφία μίλησε και πήγε κόντρα σε ένα καλά καμουφλαρισμένο κατεστημένο. Η Σοφία, που δεν χρίζει επιβράβευσης γιατί οδηγήθηκε σε αυτή την αποκάλυψη, αλλά γιατί μέχρι σήμερα κατόρθωσε να φθάσει μέχρι εδώ, να γίνει αυτό που είναι, να εξελιχθεί, να ανθίσει και τελικά να σπείρει.

Για κάθε Σοφία που δεν άντεξε το βάρος του σώματος που έπεσε κάποτε στο δικό της και το έπνιξε αντί να το φωνάξει, είναι ανίερο να καταλογίζεται έστω και μια υπόνοια ατομικής ευθύνης. Αντιθέτως, ισοσκελίζεται με την ντροπιαστική ευθύνη μιας κοινωνίας που απαντάει με ένα δειλό «μην μιλάς», τις στιγμές που θα έπρεπε να δίνει μεγάφωνα στο χέρι.

Και κάπως έτσι θυμάμαι εκείνη την παρέα αγοριών που άφηνε νηστική τη Μαρία στο σχολείο, γιατί ήταν αρκετά μικρόσωμη για να τη λογαριάσουν και θυμάμαι και εμένα να μπαίνω μπροστά της, αλλά ήμουν αρκετά μεγαλόσωμη για να με σεβαστούν και θυμάμαι και τη δασκάλα που με μια απλοϊκή αναφορά στο φύλο της παρέας και τις αυξημένες του ανάγκες, καθρέπτισε στα λόγια της το αποδεκτό κοινωνικό είδωλο που καθαγιάζει κάθε ανεπίτρεπτη πραγματικότητα.

Σε αυτό τον αγώνα ύψωσης του ανθρώπινου μεγαλείου απέναντι στην κτηνώδη θρασυδειλία, οφείλουμε να δηλώσουμε παρόντες και παρούσες. Και εδώ, κάθε απουσία, μετράει αντίστροφα τη ρίζα της ζωής.

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.