Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει, του Βασίλη Κεκάτου

Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει, του Βασίλη Κεκάτου

Στην αρχή της λήξης της καραντίνας είδα ένα από τα πιο ωραία βίντεο που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Πρόκειται για ένα βίντεο που μιλάει για τα δυο άκρα αντίθετα που τελικά και τα δυο από κοινού συνθέτουν τη ζωή. Η ύπαρξη του ενός δίνει νόημα στην ύπαρξη του άλλου. Το ένα είναι αυτό που φοβόμαστε όλοι, πρόκειται για την πηγή των μεγαλύτερων φόβων μας, το τέλος. Το άλλο είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για ζωή, ο έρωτας. Για το τέλος που δεν έχει νέα αρχή ή μήπως έχει; Αυτό που είναι συγκλονιστικό είναι ότι επιλέγει να μιλήσει για το τέλος χρησιμοποιώντας λέξεις που είναι αποσυνδεδεμένες από την έννοια του οριστικού τέλους. Λέξεις αποφορτισμένες από το νόημα που είθισται να έχει το “αυτό” το τέλος. Το τέλος που υπάρχει για να έχει νόημα η ζωή. Το τέλος που μπορεί να μην είναι τέλος αλλά μια αρχή για την οποία κανείς δεν γνωρίζει.

Η φωνή του Βασίλη Κεκάτου που κάνει την εκφώνηση είναι η φωνή που θυμάμαι όταν είχαμε ακόμα αναλογικά τηλέφωνα. Ατελείωτα βράδια εξομολογήσεων μέχρι το πρωί και ακόμα και όταν η κούραση βάραινε τα βλέφαρα δεν ήθελες να κλείσεις γιατί είχες τη λαχτάρα να ακούς τη φωνή για λίγο ακόμα στην άλλη άκρη της γραμμής. Εκείνες τις στιγμές έλεγες τα πιο βαθιά πράγματα, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Μέχρι το τέλος…δεν θέλεις να σταματήσεις να ακούς τη φωνή αυτή. Οι φυσικοί ήχοι και η μουσική του Παύλου Παυλίδη σε φέρνουν σε μια γοητευτικά νοσταλγική διάθεση, σκεπάζοντας σε με τη φροντίδα της ελπίδας. Οι λήψεις και το εφέ τους σίγουρα θύμισαν σε όλους την εποχή της βιντεοκασέτας. Την εποχή που το HD δεν ξέραμε καν πως μπορεί να γίνει κάποτε πραγματικότητα και δεν μας “χρειαζόταν” αφού είχαμε την ίδια την πραγματικότητα για HD.

Και εκεί προς το τέλος… η μνήμη που είναι αδύναμη για να μας επιτρέπει να συνεχίζουμε. Να μας επιτρέπει να ξεχνάμε πόσο σκληρό θεωρούμε το τέλος και να προχωράμε. Πόσο σημαντικά είναι για εμάς η καταστροφή και ο πόνος; Γιατί να είναι πιο σημαντικά από την αγάπη; Αφού η αγάπη σταματάει τον πόνο γιατί εμείς φοβόμαστε τον πόνο; Αυτό που πρέπει να φοβόμαστε είναι μην χάσουμε την αγάπη και όχι μην αποκτήσουμε τον πόνο.

Ένα συγκλονιστικό δημιούργημα, αποκύημα της καραντίνας που σου δίνει το χέρι μέσα από το ιδιαίτερο τρόπο του Βασίλη Κεκάτου. Ο Βασίλης Κεκάτος είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Πρόσφατα έγινε ο πρώτος Έλληνας δημιουργός που βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα καθώς και τον Queer Φοίνικα, για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο Φεστιβάλ των Κανών. Εκτός από τη σκηνοθεσία κινηματογράφου, έχει ασχοληθεί με την καλλιτεχνική φωτογραφία και έχει πραγματοποιήσει φωτογράφιση για την ελληνική “Vogue”, εστιάζοντας στην ομορφιά της διαφορετικότητας.

Το έργο αυτό δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του project ENTER, που αποτελεί μια πρωτοβουλία του Ιδρύματος Ωνάση. H Στέγη και το Onassis USA δίνουν 120 ώρες σε καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, ώστε να δημιουργήσουν μέσα στο σπίτι τους μια σειρά από νέα πρωτότυπα έργα τέχνης που θα δώσουν φωνή στο σήμερα. Let’s ENTER.