Ο τίτλος είναι μια παράφραση του έργου-σπουδή του Μάνου Χατζιδάκι στο ρεμπέτικο τραγούδι, εμπνευσμένος από την «έρημη χώρα» του Έλιοτ σε μετάφραση Γιώργου Σεφέρη. Γιατί έτσι είναι η τέχνη. Αλυσίδα συνειρμών. Σπέρνει εικόνες, γεννά σκέψεις, εμπνέεσαι, προχωράς, γεννάς κι εσύ.

Κι αν εκείνος ο Απρίλης, ο μετά τον πόλεμο Απρίλης με μια νεολαία να διψάει για ζωή μες στα συντρίμμια που αφήνει πίσω ένας πόλεμος, ο φετινός Απρίλης, αυτός που μας έκλεισε στα σπίτια μας, τα σπίτια μας που τα ξαναγνωρίσαμε, τα ξανααγαπήσαμε, τα ξαναφροντίσαμε γιατί μέσα τους ξανανιώσαμε ασφαλείς και ευδαίμονες – στο βαθμό που μπορούσε ο καθένας, τα ξαναζήσαμε αλλιώς χωρίς φίλους ή συγγενείς και μέσα τους βρήκαμε έναν άλλο ρυθμό, φτιάξαμε μια καινούρια ρουτίνα, μια άλλη ζωή.

Ο δικός μου Απρίλης του 2020, γενέθλιος μήνας για μένα και την κόρη μου, με βρήκε εντός. Με βρήκε σοκαρισμένη κι εντός επιβεβλημένα. Βλέπεις άλλο το εντός όταν το αποζητάς και το επιλέγεις κι άλλο όταν στο επιβάλουν. Δε με νοιάζει το ταξίδι-έκπληξη που ακύρωσα για μένα και την κόρη μου στη Βενετία για να γιορτάσουμε τα γενέθλια. Δε με νοιάζει που θα έπρεπε να μείνω μέσα για το Πάσχα, χωρίς να κάτσουμε παρέα γύρω από το τραπέζι με την αγαπημένη μου ευρύτερη οικογένεια ή με καλούς φίλους, να ζαλιστούμε και να αρχίσουμε τα καλαμπούρια, να βαρυστομαχιάσουμε από το πολύ φαγητό και λίγες ώρες μετά να ξαναψάχνουμε το τι θα φάμε. Όλα καλά με όλα αυτά.

Είχε πολλή κι ωραία γλύκα το μεταξύ μας, το χωρίς πρέπει, μόνο με τα δικά μας «θέλω» για να ομορφύνει η γιορτή. Δε με στενοχώρησε πολύ η επαγγελματική ακινησία, η απώλεια εσόδων – αν και θα πονέσει η συνέχεια αδιαμφισβήτητα – γιατί το σημαντικότερο ήταν και είναι να είμαστε καλά στην υγεία μας, να είμαστε γεροί. Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές στην 46η μέρα καραντίνας ανυπομονώ να καταπιαστώ με κάποιο πρότζεκτ που θα έχει ορίζοντα υλοποίησης. Είναι που τα καλλιτεχνικά έχουν μεγάλη αβεβαιότητα αυτή τη στιγμή και δεν μπορείς να ξέρεις το πότε και το πώς θα γίνει το restart. Η έλλειψη ορίζοντα με οδηγεί σε καλλιτεχνική αδράνεια. Δε με εμπνέει, δε με κάνει να θέλω να δημιουργήσω. Νομίζω είμαι ακόμα σε σοκ.

Οπότε μένω μ’ εμένα πολλές ώρες. Μένω μ’ εμένα και σκέφτομαι τι μου ‘χει λείψει πιο πολύ. Γιατί πολλά μου ‘χουν λείψει. Οι αγαπημένοι μου φίλοι, αυτοί που πάντα είναι στο σταθερό μου μέτρημα εκεί. Τους μιλάω κάθε μέρα με όλους ή σχεδόν όλους τους τρόπους, αλλά είναι άλλο το πρόσωπο με πρόσωπο, άλλο το σφιχταγκάλιασμα – αυτό θα αργήσει επίσης να είναι ασφαλές.

Μου ‘χει λείψει να φύγω από το σπίτι να πάω να ετοιμάσω ένα live και να έχω την αγωνία αν θα αρέσει στους θεατές το αποτέλεσμα. Μου ‘χει λείψει το να πάρω τον δεύτερο καφέ της ημέρας από το αγαπημένο μου καφέ απέναντι από το γραφείο. Μου ‘χει λείψει το να δω θέατρο και μετά να πιω ένα ποτήρι κρασί με φίλους συζητώντας για την παράσταση ή να πάω σαν κοινό σε ένα ωραίο λάιβ. Μου ‘χει λείψει να οργανώνω ξένοιαστα το επόμενό μου ταξίδι. Μου ‘χει λείψει να γκρινιάζω που δεν έχω χρόνο να ξεκουραστώ και να μείνω λίγο σπίτι. Μου ‘χει λείψει να οργανώνω τραπεζώματα για φίλους – το φαγητό είναι πιο νόστιμο όταν τα μοιράζεσαι και το συζητάς. Τα λέω όλα αυτά παρ’ όλο που αγάπησα πολύ το εντός. Με φρόντισα εντός. Το σώμα μου ηρέμησε εντός. Το πνεύμα μου επίσης καθώς διάβασα πολύ, είδα ταινίες, σειρές και ντοκιμαντέρ που δεν προλάβαινα. Κι όμως. Άλλο το εντός ηθελημένα, κι άλλο το εντός επιβεβλημένα. Μην τα ξαναγράφω.

• 

• 

Διαβάζω ημερολόγια καραντίνας, σκέψεις για την πρώτη μέρα ελεύθερης κίνησης – που θα αργήσει σε πλήρη ανάπτυξη. Δεν ξέρω αν θέλω να τα κάνω όλα όσα μου έχουν λείψει με τη μία, άσε που δε θα μπορώ κιόλας. Αλλά αν είχα μια σχετική ευχέρεια να κάνω ό,τι εκ βαθέων ήθελα στην επόμενη φάση, αυτό θα ήταν να έμπαινα στο αυτοκίνητο με μουσικές που αγαπώ, να πέρναγα από το χωριό να αφήσω ένα λουλουδάκι στον τάφο της μάνας μου που δεν έχω μπορέσει να πάω και μετά να συνεχίσω την περιπλάνηση μέχρι να φτάσω στην Μάνη. Να σταματήσω στη διαδρομή για φωτογραφίες και λίγες προμήθειες. Να φτάσω ως την Καρδαμύλη και να μείνω στο ίδιο δωμάτιο που μένω σταθερά τα τελευταία τρία χρόνια.

• 

• 

Να βρέξω τα πόδια μου στη θάλασσα – εκτός αν είναι προχωρημένο καλοκαίρι οπότε θα κάνω και μια βουτιά. Να περπατήσω και να φωτογραφίζω την ομορφιά που απλώνεται μπροστά μου. Να πάω στο σπίτι του Πάτρικ Λι Φέρμορ με ραντεβού και να μπω στο κλίμα του. Να μείνω για ώρες στην αύρα του. Να φάω στης Λέλας. Και μετά να πιω ένα ποτό στην Ακουαρέλα δίπλα κοιτάζοντας τ’ αστέρια. Να πάρω τα ωραία μου σουβενίρ από το γωνιακό μαγαζάκι στην πλατεία και να βρω λαλάγγια ωραία από τον φούρνο. Να μη με νοιάζει τι ώρα είναι και να διαβάζω το βιβλίο μου χαζεύοντας τη θάλασσα από το μπαλκόνι με ένα ωραίο ποτήρι κρασί λευκό δίπλα. Να με πάρει ο ύπνος ακούγοντας τη θάλασσα, μυρίζοντας τη θάλασσα. Να πάω μέχρι την Πλάτσα και να ξαποστάσω στο θέατρο με θέα στον μεσσηνιακό κόλπο στην πλάτη της σκηνής. Μετά από τρεις-τέσσερις μέρες να φύγω από εκεί και να συνεχίσω στη λακωνική Μάνη και την ακόμα πιο σιωπηλή και άγρια ομορφιά της, μακριά από οργανωμένες παραλίες και μπιτσόμπαρα.

Λιμένι, Αρεόπολη, Γερολιμένας, Βάθεια, Πόρτο Κάγιο. Να σταματήσω εκεί μαζί με το χρόνο. Να μπω σε έναν άλλο χρόνο. Να το προσπαθήσω τουλάχιστον. Μετά να πιω το σούρουπο ένα ποτό στο αγαπημένο μου μπαρ στην Αρεόπολη ακούγοντας κλασσική μουσική και soundtracks, να φάω ελιά σε γλυκό του κουταλιού, να μη σταματάω να φωτογραφίζω κάθε γωνιά, κάθε ομορφιά που μου φωνάζει. Να συνεχίσω μετά, να περάσω από το Γύθειο και να φτάσω μέχρι το Κυπαρίσσι. Άλλη μαγεία. Να μη με νοιάζει που δε θα πιάνει το κινητό. Ούτε που το δωμάτιο που θα μένω θα έχει μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Αυτά είναι που μου λείπουν. Τα ουσιαστικά και τα απολύτως απαραίτητα. Απλά, αγνά κι ωραία. Για παρέα δε λέω. Δε διαλέγω. Θα έρθει όποιος είναι να έρθει. Αν έρθει.

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.