Στα ψηλά της Πειραιώς, τα πρωινά ενός χειμώνα προσέκρουα με την ουσιαστική ενηλικίωση.
Μετρούσα τα βήματα από το σπίτι έως το φανάρι που αντικρίζει την Τεχνόπολη.
Μετρούσα τα βήματα από το φανάρι έως το πρώτο σκαλί της κυλιόμενης του μετρό.
Μετρούσα τα λεπτά που χανόταν η σύνδεση κατεβαίνοντας στην αποβάθρα.
Τα μετρούσα όλα γιατί αδηνομονούσα για τη στιγμή της ημέρας που θα χρειαζόταν να τα μετρήσω αντίστροφα.

Το ξυπνητήρι σταθερά στις 6.30, όπως και τα άτυπο ραντεβού μου στο φανάρι.
Με εκείνο το παιδί που ίσως ήταν και ενήλικας·
που φορούσε πάντοτε ένα χοντρό, κόκκινο μπουφάν·
που τον προστάτευε επαρκώς από: το κρύο, το βλέμμα ελλειπτικής συναισθηματικής νοημοσύνης·
που τον συνόδευε η μαμά του μέχρι το σχολικό λεωφορείο·
που τον έπιανε πάντα σφικτά από το χέρι για να μη μπορέσει καμιά ελευθερία να τον χωρίσει από τα δάχτυλά της·
που ήταν πάντα χαμογελαστός·
που δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ·
που μία ημέρα άφησε άναρχα το χέρι της μαμάς του, έτρεξε ως τη μέση του δρόμου και φώναξε «μαμά, η ζωή γαμάει»·
που δεν έμαθα ποτέ το όνομά του·
που με έκανε να μη μετρήσω ποτέ ξανά βήματα και λεπτά, παρά μόνο τις αντοχές μου.

*Η στήλη “Μικρές Ιστορίες Πόλης” είναι μια σειρά αληθινών ιστοριών συναισθηματικής ενηλικίωσης στους δρόμους της Αθήνας. Διάβασε την πρώτη ιστορία εδώ.

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.