Μια βόλτα στη Νέα Εθνική Πινακοθήκη

Η πρόσοψη της Νέας Εθνικής Πινακοθήκης είναι αυτό που κάνει του οδηγούς να ελπίζουν σε ένα κόκκινο φανάρι, για να σταθεί λίγο το βλέμμα στην ομορφιά

Είσαι στη Νέα Εθνική Πινακοθήκη, εκεί που οι μεγάλοι δρόμοι τέμνονται για να ανταλλάξουν τα χρώματα των φαναριών τους. Εκεί που το φως του πολιτισμού διασταυρώνεται με την ανάγκη του περαστικού διαβάτη για μια μικρή, ή και μεγάλη, ανάσα.

Μαρμάρμινο παγκάκι, μισό στον ήλιο, μισό στην ίσκιο. Έτσι κι εσύ. Μισή στον ήλιο, μισή στον ίσκιο για να παίρνεις κάτι και από τα δύο.
-Η πρόσοψη της Νέας Εθνικής Πινακοθήκης είναι αυτό που κάνει του οδηγούς να ελπίζουν σε ένα κόκκινο φανάρι, για να σταθεί λίγο το βλέμμα στην ομορφιά.-
Αναμονή στο μοιρασμένο παγκάκι σου μέχρι το άνοιγμα της πόρτας. Κοιτάς το Δρομέα του Βαρώτσου να ξεγελάει την τρέλα της Κηφισίας, τρέχοντας αενάως, μα μένοντας σταθερός στο ίδιο σημείο για 27 χρόνια. Μυρίζεις την Άνοιξη από τα παρτέρια με τις λεβάντες και τη ρίγανη.
Το λεωφορείο κολλάει στην κίνηση- κάποιος, πάλι, θα πάρκαρε χωρίς να υπολογίσει. Η κόρνα του δίνει το σήμα της έναρξης και η πόρτα ανοίγει.
Σε καλωσορίζει η «Λαϊκή Αγορά» του Τέτση στα αριστερά.
Η Νέα Εθνική Πινακοθήκη είναι μια νέα πραγματικότητα για τον πολιτιστικό πλανήτη.

Η μυρωδιά του φρεσκοβαμμένου χρώματος των τοίχων συμπλέει με την διαχρονικότητα του σπουδαίου του περιεχομένου τους. Από τον Ε.Ντελακρουά στον Θ.Βρυζάκη, στο Ν.Γύζη και από εκεί, έναν όροφο πιο πάνω, στον Ν. Χατζηκυριάκο Γκίκα και το «Φίλημα» του Ν.Λύτρα- πόσο σε συγκινεί η διαδοχή του από την «Αναμονή». Ο οριενταλισμός δίπλα στο «Διάλογο με το φως και το χρώμα». Τα επιβλητικά μεγαλοαστικά πορτρέτα δίπλα στο ευγενές «Γυμνό» του Π. Λεμπέση.

Τα μαρμάρινα δάπεδα σε υπέροχη αντίθεση με τους γκρι τοίχους, φωτίζουν τα έργα που αφού συντηρήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια της μακράς απουσίας τους, φόρεσαν ξανά τις φρεσκαρισμένες του κορνίζες και βγήκαν στο φως/για να δώσουν φως. Εάν ακολουθήσεις τη χρονογραμμή τους, φθάνεις στο σήμερα και ανεβαίνεις, καθώς διασχίζεις το πέρασμα προς τη σύγχρονη τέχνη, στον τρίτο όροφο. Λίγα σκαλιά μακριά χρειάστηκαν μόνο για να βρεις τη Μ.Φιλοπούλου που τόσο αγαπάς για την ελευθερία του πνεύματος και των πινέλων της, τον Α.Φασιανό που άργησες να ανακαλύψεις το σημείο στο οποίο τέμνεστε, τον Ε.Σακαγιάν που θεωρείς πως τον δικαίωσε αυτή η θέση.
Στην αίθουσα με το Video Art η ελευθερία του πνεύματος διαλαλείται ως ανάγκη από την οροφή ενός αυτοκινήτου.
Περνάς από όλες τις αίθουσες ξανά, πατάς στα ξύλινα πατώματα με ευλάβεια, παρατηρείς τις υπέροχες τεχνικές φωτισμού.
«Λεπτομέρειες», σκέφτεσαι.
«Που φωτίζουν τις λεπτομέρειες», συμπληρώνεις.
Το σύγχρονο κτίριο αγκαλιάζεται από την πόλη και ταυτόχρονα ξεχωρίζει αυτό αυτή.
Οι γυάλινες τζαμαρίες στις γωνίες των αιθουσών μετατρέπουν το ρυθμό της πόλης σε φόντο της τέχνης.
Ο χρόνος γίνεται ένα υπέροχο παιχνίδι μεταξύ δημιουργών και δημιουργημάτων.

Είσαι στη Νέα Εθνική Πινακοθήκη, εκεί που οι μεγάλοι δρόμοι τέμνονται για να ανταλλάξουν τα χρώματα των φαναριών τους.
Εκεί που το φως του πολιτισμού διασταυρώνεται με την ανάγκη του περαστικού διαβάτη για μια μικρή, ή και μεγάλη, ανάσα.

*Αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων 2021 με κεντρικό θέμα «Το Μέλλον των Μουσείων: Αναστοχασμός και Επανεκκίνηση»., που εορτάζεται στις 18 Μαΐου.
Βρες εδώ το κείμενο για τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων 2020.