Μεγάλη Παρασκευή με Μελωδία 99.2 στα ραδιόφωνα να παίζει τραγούδια που αγαπάμε – κι ας είναι στενάχωρα, εμένα μου φέρνουν ανά(σ)ταση ψυχής – και που δεν ακούμε συχνά στα ραδιόφωνα. Οργανικά, Χατζιδάκι, την Ελευθερία σε ύμνους, τον Ξυλούρη για τον πόνο της Παναγιάς και τόσα ακόμα…πήγα δυο Μεγάλες Παρασκευές πίσω, το ‘19. Ζούσε ακόμα η μαμά μου και την είχα παρέα εδώ όλη την μέρα. Κάναμε δουλειές, μαγειρεύαμε, μιλάγαμε κι ακούγαμε μουσική. Έπαιζε Μελωδία και τότε. Σιγοτραγούδαγε πότε την «Φάτα Μοργκάνα» και πότε το «Αερικό» με τον Ρωμανό. Κι έλεγε «μα τι ωραία τραγούδια παίζει σήμερα, τέτοια μέρα – τα έχω ήδη ακούσει και τα δύο και ειναι 13:10 τώρα που γράφω. Θα παίξει άραγε και την Ξενιτιά της Ελευθερίας;». Θα ακούγαμε το «Παράπονο/Ξενιτιά» ώρες αργότερα. Και θα περνάγαμε ώρες μαζί. Το Πάσχα του ‘21 είναι το δεύτερο Πάσχα που περνάμε χώρια και που ούτε καν στο τηλέφωνο την ακούω να μου εύχεται με την μπάσα κουρασμένη της φωνή στα διαλείμματα από τον βήχα που την βασάνιζε στα τελευταία της. Και μου λείπει. Μου λείπει πολύ. Όσα τηλέφωνα κι αν λάβω, όσους κι αν συναντήσω – όλα ανεκτίμητης ξεχωριστής αξίας – το δικό της θα μου λείπει. Για το Πάσχα μαζί της στο χωριό, την φροντίδα της και τα καλούδια που μας είχε θα γράψω κάποια στιγμή στο μέλλον. Για την ώρα ζω στο δικό μου σπιτικό με την θύμησή της εδώ.
Μια Μεγάλη Παρασκευή όχι και τόσο μακριά.
Καλή Ανάσταση σε όλους με γαλήνη στις ψυχές μας και τιμή στις όμορφες μνήμες των ανθρώπων μας.

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.