Η Μαρία Παγκάλου είναι το κορίτσι που δημιούργησε την αυτοσαρκαστική πλευρά του εαυτού της και την ονόμασε Little Miss Grumpy. Της έδωσε πινέλα, πολύ χρώμα, μια πηγαία τάση για αναζήτηση του φωτός και πιθανόν χωρίς να το επιδιώξει, την μετέτρεψε σε μία από τις πιο λαοφιλείς σύγχρονες εικαστικούς.
Η Μαρία αγαπάει τον ήλιο, επιλέγει το πινέλο από τη γραφίδα, είναι αυτοδίδακτη, δηλώνει πως παίζει πιάνο– αν και κανείς δε γνωρίζει την αλήθεια, έχει σπουδάσει υποκριτική, έχει εικονογραφήσει ήδη δύο παιδικά βιβλία, έχει μια πηγαία δύναμη αποπομπής του σκότους και στο μικρό της εργαστήριο πλάθει τους πιο ετερώνυμους χαρακτήρες, σκηνοθετώντας τις ζωές τους σε ένα κοινό φόντο, αυτό της φαντασίας.

Ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνεις τα σχέδιά σου εκφράζει μια ενήλικη παιδικότητα. Ποια ανάγκη σου εκφράζει αυτό το γοητευτικά οξύμωρο σχήμα;

Είναι μια προσπάθεια να χτίσω μια γέφυρα ανάμεσα σε δύο εποχές. Την παιδική μου ηλικία και την, ας πούμε, ενήλικη ζωή μου. Είναι το πάθος μου να διατηρήσω την παιδικότητά μου αναλλοίωτη. Ένα πάθος που δεν αφορά μόνο στην τέχνη μου, αλλά ολόκληρη τη ζωή μου. Από τον τρόπο που θα ντυθώ μέχρι το πώς θα διακοσμήσω το σπίτι μου ή το τι θα φάω. Προσπαθώ να ισορροπώ ανάμεσα στην επιθυμία μου να συνεχίσει να υπάρχει το παιδί που ήμουν και η σοβαρότητα που χρειάζομαι για να μπορώ να αντιμετωπίζω τις δύσκολες συνθήκες.

Χρησιμοποιώ το χειροποίητο, τον «δύσκολο» δρόμο και όχι το ψηφιακό που παίζει πολύ ως επιλογή σήμερα. Κι όμως, αν και το μάτι έχει συνηθίσει να βλέπει το «φασόν» και η συνήθεια μας κάνει να μη δίνουμε βάση στο ανοίκειο, η εκτίμηση που λαμβάνω για τη δουλειά μου είναι πολλές φορές έως και συγκινητική. Ακόμη και αν σε ένα δικό μου έργο το κοινό μπορεί να εντοπίσει ένα κενό στο χρώμα, μια στραβή γραμμή ή μια ατέλεια την οποία δε θέλησα να καλύψω. Αυτό το ανθρώπινο στοιχείο δεν θέλω να το εξαλείψω. Αυτό είναι που δημιουργεί και εντός μου αλλά και στο τελικό αποτέλεσμα τη γέφυρα την οποία αναζητώ. Δε θα κάνω ποτέ έναν κύκλο με τον διαβήτη.

Η ζωγραφική σου συνδιαλέγεται πολύ έντονα με την υποκριτική. Οι πρωταγωνιστές σου έχουν προσωπικότητα και αν και στατικοί, φέρουν μια χαρακτηριστική ιστορία.

Το θέατρο έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να μάθω να χτίζω έναν χαρακτήρα, είτε στη σκηνή είτε στο χαρτί. Θα ήμουν άλλος άνθρωπος και κατ’ επέκταση θα ζωγράφιζα εντελώς διαφορετικά εάν δεν είχα σπουδάσει υποκριτική. «Σκηνοθετώ» τους χαρακτήρες μου και προσπαθώ να τους εμφυσώ την τρέλα που με διακατέχει. Και αυτή η τρέλα είναι το κοινό τους χαρακτηριστικό, είτε ζωγραφίζω τον Sigmund Freud είτε ζωγραφίζω τη Χριστίνα Μαρκάτου.

Κάπως έτσι σκηνοθέτησες και τη Little Miss Grumpy;

Η Little Miss Grumpy δεν είναι μια σκηνοθετημένη περσόνα και αυτό είναι το μόνο σημείο στο οποίο διαφοροποιούμαι από τα δημιουργήματά μου. Είμαι εγώ μέσα από το αστείο και αντιπροσωπευτικό ψευδώνυμό μου. Είμαι εγώ με τον αυθορμητισμό, την τρέλα, τις προσπάθειές μου να βρω το φως. Δηλαδή εγώ, από την ώρα που ξυπνάω έως την ώρα που κοιμάμαι. Η little Miss Grumpy είναι ακόμη μία έκφανση του αυτοσαρκασμού μου με όλη την αυτογνωσία που κρύβει αυτό το «όπλο».

Έχεις την προσωπική σου ιεροτελεστία;

Μέχρι να μου κάνεις την ερώτηση δεν το είχα συνειδητοποιήσει, αλλά μάλλον ναι, έχω μια μικρή ιεροτελεστία που τηρώ σχεδόν μηχανικά. Λοιπόν, ξεκινάω να δουλεύω πάντοτε μετά τις 7 το απόγευμα, συνήθως δεν ακούω μουσική γιατί με επηρεάζει στο ρυθμό μου και επιλέγω να υπάρχει στο ηχητικό background κάποια ιστορία ή κάποιο ντοκιμαντέρ. Α! και εννοείται πως είμαι φαγωμένη- ε όχι να βρίσκω αφορμές να σηκώνομαι κάθε λίγο!

Θα μπορούσαμε να πούμε πως ακολουθείς μια αυθεντική, παραδοσιακή φιλοσοφία την οποία απευθύνεις σε ένα σύγχρονο κοινό με τους «όρους» που του είναι οικείοι. Το Instagram είναι μια «σύγχρονη» gallery της τέχνης σου;

Θα ήθελα να λέω πως απευθύνω αυτά που δημιουργώ σε ένα κοινό που δε με αφορά η ηλικία του. Θα ήθελα να είναι ανήλικοι, ενήλικες, μεσήλικες, ηλικιωμένοι και εάν αυτό είναι αλήθεια, θα δηλώσω απίστευτα χαρούμενη. Το Instagram έχει λειτουργήσει φυσικά σαν μια βιτρίνα της δουλειάς μου και η δύναμη που έχει αυτό το μέσο είναι φοβερή, ωστόσο θεωρώ πως σε αυτό ενυπάρχει μία «παγίδα»: η έλλειψη άμεσης επαφής. Ένα μήνυμα που θα λάβεις, όσο ζεστό και συγκινητικό κι αν είναι, δεν εξισώνεται με ένα ζευγάρι μάτια που κοιτώντας τη δουλειά σου θα σου πουν τις σκέψεις τους. Σε αυτά μπορείς να δεις την ιστορία του ανθρώπου, τη συγκίνηση, το συναίσθημα.

• 

• 

• 

Ο τρόπος με τον οποίο απευθύνεις τη δουλειά σου είναι άμεσης έκθεσης. Το ίδιο ευθεία είναι και τα συναισθήματα συγκίνησης που βιώνεις μέσα από αυτή την επαφή;

Όταν ξεκίνησα να απευθύνομαι σε κοινό, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, έφτιαχνα και custom made παραγγελίες. Για να γίνει αυτό, οι άνθρωποι, πέρα από τα βασικά στοιχεία που μου έδιναν για να φτιαχτεί το σχέδιο, μου έλεγαν και ιστορίες που συνδέονταν με αυτό. Οι ιστορίες αυτές, όταν πλάθονταν στο κεφάλι μου για να με οδηγήσουν στο να δημιουργήσω τον πρωταγωνιστή τους, με έκαναν να αισθάνομαι πολύ βαθιά συναισθήματα και με οδηγούσαν πολλές φορές σε αναπάντεχες συγκινήσεις την ώρα της δημιουργίας. Πηγαίνοντας στο επόμενο βήμα, αυτό της αποδοχής του έργου, θα σου πω για τα μηνύματα που λαμβάνω. Μηνύματα ζεστά, γλυκά με μια ατόφια καλοσύνη, σαν και αυτή που σε κάνει να πεις το πρωί «καλημέρα» σε έναν άγνωστο και να του φτιάξεις τη μέρα.

Πότε ξεκινάει η επαφή σου με τη ζωγραφική;

Από όταν άρχισαν να μπορούν τα χέρια μου να πιάνουν. Είχα από την αρχή συνοδοιπόρο τον πατέρα μου, που ζωγραφίζει και ο ίδιος. Αυτό ήμουν πάντα, από τότε που με θυμάμαι. Δε συμπαθούσα το διάβασμα ή τον αθλητισμό. Αγαπούσα τη ζωγραφική και την παρατήρηση, η οποία με τη σειρά της αποτυπωνόταν στη ζωγραφική. Το ίδιο ισχύει μέχρι σήμερα. Παρατηρώ τα πάντα, μισή σφουγγάρι- μισή άνθρωπος και τα αποτυπώνω στη συνέχεια, αφού πρώτα τα διηθίσω μέσα από τη δική μου οπτική.

Αν η παρατήρηση λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης για εσένα, το προσωπικό συναίσθημα λειτουργεί επικουρικά σε αυτό το ερέθισμα;

Όταν είμαι στενοχωρημένη, μπορώ να ζωγραφίζω από το πρωί μέχρι το βράδυ, ακόμη και στον ύπνο μου. Όταν είμαι ερωτευμένη, όπως τώρα, το μυαλό μου κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να μείνει συγκεντρωμένο, αν και η έμπνευσή μου παίρνει φωτιά. Άρα θα σου απαντήσω πως πάντα, με έναν τρόπο, το προσωπικό συναίσθημα μαγικά λειτουργεί βοηθητικά προς τη δουλειά μου.

• 

• 

• 

Οι χαρακτήρες σου έχουν συγκεκριμένο χρόνο ζωής πάνω στη γη;

Αισθάνομαι πως τα σχέδια έχουν ζωή. Έρχονται σε αυτόν τον κόσμο για να κάνουν ένα guest, να μπουν σε κάποια σπίτια και κατ’ ευχήν και σε κάποιες καρδιές και μετά να παίξουν ένα ωραίο Λα μινόρε και να αποχωρήσουν.

Με τις προκλήσεις τι σχέση έχεις;

Είναι ο προσωπικός μου λόγος να πηγαίνω παρακάτω. Δεν ξέρω εάν λέγεται αυτοβελτίωση ή αυτοκαταστροφή, αλλά λειτουργώ μέσα από τις προκλήσεις που βάζω η ίδια στον εαυτό μου. Είναι ο λόγος που με κάνει να σηκώνομαι από το κρεβάτι.

Ποιο είναι η επόμενη;

Σκοπεύω να δημιουργήσω κάτι που θα έχει εικόνα αλλά και κείμενο.

Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;

Μια εν δυνάμει ζωγράφο.

Φωτογραφίες: Μαρία Σαρρή

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.