Είδαμε: Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, Λευκές Νύχτες στο θέατρο Άνεσις

Είδαμε: Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, Λευκές Νύχτες στο θέατρο Άνεσις

Οι Λευκές Νύχτες του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, μία νουβέλα που γράφεται το 1847 και διασκευάζεται από τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, παίζεται στο μικρό Άνεσις για δεύτερη χρονιά με την εξαιρετική Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο ρόλο της 17 χρονης Νάστινκα που ζει με την τυφλή γιαγιά της υπό ένα «παράξενο» είδος αιχμαλωσίας. Ο τίτλος «λευκές νύχτες» είναι εμπνευσμένος από το φαινόμενο που συμβαίνει στην συγκεκριμένη γεωγραφική ζώνη κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών του Ιουνίου και του Ιουλίου. Στην ουσία ο ήλιος δεν δύει τελείως, παραμένει στο στερέωμα και έτσι το αποτέλεσμα είναι γοητευτικές νύχτες στην αχλή του φωτός.

Σ’ αυτές τις λευκές νύχτες, σ’ ένα φως περίεργο, ένα ταξίδι λαμβάνει χώρα μέσα από ένα τυχαίο γεγονός που μπορεί να σου θυμίσει ότι τα συναισθήματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις, απρόσκλητα σχεδόν σαν κεραυνός εν αιθρία. Και εκεί καλείσαι να πάρεις απόφαση με ποια μεριά της ζωής θα ταχτείς. Ένα σταυροδρόμι που σε καλεί να διερωτηθείς αν θέλεις να συνεχίσεις να περπατάς στον δρόμο που ήδη έχεις επιλέξει και έχεις κατακτήσει ή να λοξοδρομήσεις ελαφρώς ακολουθώντας το χωμάτινο μονοπάτι στο οποίο ενδεχομένως, λασπώσεις τα παπούτσια σου αλλά μπορεί να συναντήσεις πανέμορφα λιβάδια με λουλούδια σπάνιας ομορφιάς. Συναισθήματα που εμφανίζονται κυριολεκτικά σαν «από μηχανής θεός», προσκαλώντας σε, σε άγνωστα περιπετειώδη μονοπάτια. Θα τα ακολουθήσεις ή θα επιλέξεις να επιστρέψεις πίσω στην ασφάλεια που με το τόσο «κόπο» έχεις χτίσει και κατακτήσει;

Δύο νέοι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους συναντιούνται πάνω από τα νερά του ποταμού Νέβα στην Αγία Πετρούπολη, υπό μια συνθήκη, που υπό το σκληρό ρυθμό της καθημερινότητας δύσκολα κάποιος θα έδινε σημασία σε μια τυχαία και «χωρίς σχεδόν κανέναν νόημα» συνάντηση. Σε μια συνάντηση απ’ αυτές που συμβαίνουν καθημερινά στους δρόμους των αστικών κέντρων και που σπάνια αποσπούν την προσοχή. Σε μια τέτοια συνάντηση οι ήρωες εξερευνούν ο ένας τον άλλον, ανταλλάσσουν τις ιστορίες τους, εξομολογούνται τα ενδότερα της ψυχής τους, λες και γνώριζαν ο ένας τον άλλον από κάποια προηγούμενη ζωή, περιμένοντας πολλά χρόνια για να συναντηθούν και πάλι.

Δύο νέοι που αναζητούν την αγάπη με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Ένα έργο που θα μπορούσε να αποτελέσει μανιφέστο της φιλίας, της αγάπης αλλά και του έρωτα. Ένα έργο για τους ονειροπόλους και για τους ρομαντικούς του ανθρώπινου γένους που μερικές φορές νιώθουν ανίκανοι να έρθουν σε επαφή με την αληθινή ζωή, ζώντας τα πράγματα θεατρικά μόνο στη φαντασία και στα όνειρά τους.

Μετά από τις τέσσερις λευκές νύχτες συναντήσεων που ομοιάζουν με μία ολόκληρη ζωή, η Νάστινκα και ο Ονειροπόλος θα τραβήξουν τους ξεχωριστούς δρόμους που επιλέγουν, κλείνοντας το έργο με μία φράση:

«Μια ολόκληρη στιγμή απόλυτης ευτυχίας. Λίγο είναι αυτό, έστω και για ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου;”.