Το ημερολόγιο που μετράει τις παγκόσμιες ημέρες, στις 13 Φεβρουαρίου συντονίζεται στα ραδιοφωνικά fm. Κι έτσι, για μία ημέρα μέσα στο χρόνο, το ραδιόφωνο, αυτό το μέσο διάδοσης όχι μόνο της είδησης, αλλά και του πολιστισμού και της κουλτούρας, γιορτάζει επίσημα. Το ραδιόφωνο όμως, για όσους το ζουν ή ζουν με αυτό με την πυρηνική του σημασία, είναι μια καθημερινή «γιορτή».
Μια γιορτή που όπως όλες, αποτελείται από μια αλληλουχία στιγμών: τα προεόρτια, το κυρίως μέρος και την ιστορία που μένει για να διηγείσαι όταν σβήνουν τα φώτα. Οι ιστορίες αυτές είναι άλλοτε ενδιαφέρουσες και άλλοτε όχι. Κάποιες αφήνουν επιμύθιο και γίνονται σχεδόν διδακτικές, ακόμη και απαντήσεις στο υπαρξιακό ερώτημα «γιατί εγώ συνεχίζω να είμαι εδώ;».
Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί είναι ακριβώς αυτοί οι πρωταγωνιστές που εκτός από τα fm, συντονίζουν τις σκέψεις, τις φάσεις, τις αναμνήσεις ή και ολόκληρες τις ζωές των ακροατών που αγαπούν τη μυσταγωγία του ραδιοφώνου. Στα τετράδια και τις μνήμες τους κουβαλούν πολλές από αυτές τις ιστορίες, αυτές που κάνουν εκείνους να συνεχίζουν να βάζουν το μικρόφωνο στο on και εμάς να δυναμώνουμε την ένταση.
“Ιστορίες του αέρα” μα στην πραγματικότητα, της ίδιας της ζωής.
Πάτα Play!

Podcast: Play in new window | Download

Θέλεις να το ακούσεις και όχι να το διαβάσεις; Τώρα μπορείς, είτε να το ακούσεις τώρα, είτε να το κατεβάσεις και να το ακούσεις αργότερα offline!

“Η ιστορία που θέλω να πω, δεν έχει άμεση σχέση με ένα ραδιοφωνικό στούντιο, αλλά έχει σχέση με ραδιόφωνο. Σχετίζεται με κάποιες συναυλίες που διοργανώσαμε ως Μελωδία fm. Μία από τις σημαντικότερες  συναυλίες που διοργανώσαμε ήταν στις 17 Σεπτεμβρίου 2001, στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη, στο Βύρωνα. Ήταν μια μεγάλη συναυλία αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο, με αφορμή την επέτειο του θανάτου του. Ο Λοΐζος πέθανε 17 Σεπτεμβρίου 1982. Σκεφτήκαμε να οργανώσουμε μια συναυλία στην οποία να συμμετέχουν τραγουδιστές που έχουν τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση τα μεγάλα τραγούδια του Λοΐζου, όπως ο Β. Παπακωνσταντίνου, ο Γ. Νταλάρας, η Χ. Αλεξίου, η Δ. Γαλάνη αλλά να προσθέσουμε και πολλούς νεότερους ερμηνευτές και τραγουδοποιούς, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να τον συναντήσουν και να συνεργαστούν  μαζί του.

Από το πρόγραμμα της συναυλίας δε θα μπορούσαν να λείπουν τα δύο μοναδικά, απ’ όλες τις απόψεις- και επειδή ήταν τα μόνα αλλά και επειδή είναι σπουδαία- τραγούδια του Μάνου Λοΐζου που τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης. Και τα δύο με λόγια του Λ. Παπαδόπουλου. Το ένα είναι πάρα πολύ γνωστό, το ζεϊμπέκικο «Δε θα ξαναγαπήσω» ή αλλιώς «Τη δεύτερη φορά» και το άλλο ένα εξαιρετικό χασάπικο, το «Όταν βλέπετε να κλαίω».
Το χασάπικο θα έλεγε ο Μ. Λιδάκης και το ζεϊμπέκικο, ο Σ. Μάλαμας.

Μία ημέρα πριν τη συναυλία, ο Λιδάκης δήλωσε ένα κόλλημα. Δεν εμφανίστηκε, δεν τραγούδησε εκείνο το βράδυ κι έτσι το «Όταν βλέπετε να κλαίω» παίχτηκε ορχηστρικά.

Τρεις ημέρες πριν τη συναυλία, 14 Σεπτεμβρίου 2001, πέθανε ο Στέλιος Καζαντζίδης και μία ημέρα πριν τη συναυλία, ήταν η κηδεία του. Ο Σωκράτης, λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία, μου είπε πως δεν πρόκειται να πει το τραγούδι, πως δεν αισθάνεται άνετα μία ημέρα μετά την κηδεία του Καζαντζίδη να βγει σε 8.000 κόσμου και να πει το τραγούδι του.
Προσπαθούσαμε πάρα πολύ ώρα να τον μεταπείσουμε πως ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να ανέβει και να το πει. Πείστηκε περίπου πέντε λεπτά -και δεν είμαι υπερβολικός- πριν την ώρα που σύμφωνα με το πρόγραμμα ήταν η σειρά του να ανέβει στη σκηνή.
Ανέβηκε, το θυμάμαι σαν τώρα, κάθισε σε στάση προσοχής, τραγούδησε το «Δε θα ξαναγαπήσω», αποτυπώθηκε σε δίσκο -ευτυχώς- και νομίζω πως ο Σωκράτης μας χάρισε εκείνο το βράδυ μία από τις πιο ψυχωμένες και συγκινητικές λόγω συγκυρίας ερμηνείες αυτού του σπουδαίου τραγουδιού του Λοΐζου.“

Άκουσε τις ιστορίες της Ελένης Γιαννοπούλου και της Μαργαρίτας Μυτιληναίου.

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.