Το ημερολόγιο που μετράει τις παγκόσμιες ημέρες, στις 13 Φεβρουαρίου συντονίζεται στα ραδιοφωνικά fm. Κι έτσι, για μία ημέρα μέσα στο χρόνο, το ραδιόφωνο, αυτό το μέσο διάδοσης όχι μόνο της είδησης, αλλά και του πολιστισμού και της κουλτούρας, γιορτάζει επίσημα. Το ραδιόφωνο όμως, για όσους το ζουν ή ζουν με αυτό με την πυρηνική του σημασία, είναι μια καθημερινή «γιορτή».
Μια γιορτή που όπως όλες, αποτελείται από μια αλληλουχία στιγμών: τα προεόρτια, το κυρίως μέρος και την ιστορία που μένει για να διηγείσαι όταν σβήνουν τα φώτα. Οι ιστορίες αυτές είναι άλλοτε ενδιαφέρουσες και άλλοτε όχι. Κάποιες αφήνουν επιμύθιο και γίνονται σχεδόν διδακτικές, ακόμη και απαντήσεις στο υπαρξιακό ερώτημα «γιατί εγώ συνεχίζω να είμαι εδώ;».
Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί είναι ακριβώς αυτοί οι πρωταγωνιστές που εκτός από τα fm, συντονίζουν τις σκέψεις, τις φάσεις, τις αναμνήσεις ή και ολόκληρες τις ζωές των ακροατών που αγαπούν τη μυσταγωγία του ραδιοφώνου. Στα τετράδια και τις μνήμες τους κουβαλούν πολλές από αυτές τις ιστορίες, αυτές που κάνουν εκείνους να συνεχίζουν να βάζουν το μικρόφωνο στο on και εμάς να δυναμώνουμε την ένταση.
“Ιστορίες του αέρα” μα στην πραγματικότητα, της ίδιας της ζωής.
Πάτα Play!

Podcast: Play in new window | Download

Θέλεις να το ακούσεις και όχι να το διαβάσεις; Τώρα μπορείς, είτε να το ακούσεις τώρα, είτε να το κατεβάσεις και να το ακούσεις αργότερα offline!

“Παγκόσμια ημέρα Ραδιοφώνου. Ωραία, λοιπόν.
Με λένε Μαργαρίτα Μυτιληναίου και εργάζομαι σε αυτό το μέσο εδώ και 34 χρόνια. 34 χρόνια κλείνω στις 9 Ιουλίου της χρονιάς που διανύουμε.

Έχω ζήσει την εποχή του μπομπινόφωνου, της μαγνητοταινίας δηλαδή και του μοντάζ της μαγνητοταινίας με κλασικό ξυραφάκι και λευκή, λεπτή, κολλητική ταινία.
Έχω ζήσει την εποχή του βινυλίου των 33 στροφών, άντε οριακά και 45 στροφών, όχι των 78.
Έχω ζήσει την εποχή του CD, του δίσκου ακτίνας.
Έχω ζήσει την εποχή του mp3 και του wav και του mp4 και του mp5.
Έχω ζήσει τα ιντερνετικά ραδιόφωνα.

Νομίζω ότι όλη μου η ζωή καθορίζεται από αυτό το μέσο, τα 2/3 τα έχω περάσει, ούτως ή άλλως, μέσα σε αυτό. Έχω παρακολουθήσει ακροατές, που γνωρίζω μόνο τη φωνή τους, να μεγαλώνουν. Παράδειγμα, ας πούμε ο Θωμάς. Δεν είναι τυχαίο όνομα, είναι πραγματικό πρόσωπο. Τον πρωτοάκουσα μαθητή, τον ακολούθησα και με ακολούθησε στα γυμνασιακά του χρόνια, στα χρόνια του Λυκείου, στο Πανεπιστήμιο. Όταν ερωτεύτηκε, όταν παντρεύτηκε. Τώρα ο Θωμάς εργάζεται και είναι πατέρας δύο παιδιών και ζει στα Γιάννενα.

Μαζί με τον Θωμά ήρθαν και άλλοι, πολλοί. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους και χρησιμοποιώ επίτηδες το ρήμα «γνώρισα» γιατί αυτό ακριβώς συνέβη. Μπορεί να μην τους αναγνωρίσω, εάν τους δω στο δρόμο, αλλά τους γνωρίζω γιατί ουσιαστικά έχουμε μεγαλώσει μαζί. Και αυτό είναι από τα μεγάλα δώρα που μου έχει κάνει το ραδιόφωνο.

Τι άλλο μπορώ να σας πω για το ραδιόφωνο; Να σας πω ότι έχουν συμβεί πολλά παράξενα μέσα στα χρόνια που εργάζομαι σε αυτό το μέσο. Από τα πρώτα χρόνια που πήγαινα σε δημόσιες υπηρεσίες για να πληρώσω έναν λογαριασμό, έβλεπαν το όνομα στον λογαριασμό και έλεγαν
«Α, εσύ είσαι η Μαργαρίτα, αλλιώς σε φανταζόμασταν»
«Πώς με φανταζόσασταν;»
«Ξανθιά, πληθωρική, ψηλή κτλ.»

Έχουν συμβεί απειλές για βόμβα στους σταθμούς που εργαζόμουν, όπου έπρεπε να μείνει προσωπικό ασφαλείας και συνήθως συνέβαινε στην ώρα μου αυτό. Το προσωπικό ασφαλείας σημαίνει ένας ηχολήπτης και ένας παραγωγός στο μικρόφωνο και όλοι οι υπόλοιποι φεύγουν- κι όμως είμαι ακόμη εδώ!

Θυμάμαι μία από τις πρώτες συνεντεύξεις που κυνήγησα πολύ για να την πάρω και αυτό συνέβη αρχές καλοκαιριού το 1988. Προσπαθούσα επί πέντε μήνες να προσκαλέσω τη Λίνα Νικολακοπούλου σε μία βραδινή εκπομπή που έκανα. Το βραδινή είναι επιεικής ως περιγραφή της εκπομπής. Ήταν 2-4 το πρωί, το γνωστό Γερμανικό νούμερο, στο τότε ραδιόφωνο του Antenna. Προηγουμένως έκανα εκπομπή 20.00-21.00, έκανα εκπομπή 16.00-18.00, έκανα αντικαταστάσεις, έκανα τα πάντα!
Η Λίνα Νικολακοπούλου μου είπε ναι, καλοκαίρι του 1988, να έρθει 2 τα ξημερώματα να κάνουμε εκπομπή, πράγμα που για μένα ήταν ασύλληπτο.

Έχω κάνει εκπομπή σχεδόν σε όλες τις ώρες της ημέρας. Τα πρώτα χρόνια ως το παιδί της αντικατάστασης. Δηλαδή, έλειπε ο τάδε δημοσιογράφος, η Μυτιληναίου. Υπήρχε ένα κενό 16.00-18.00, η Μυτιληναίου. Υπήρχε ένα κενό στις 03.00 το πρωί, η Μυτιληναίου. Πήγαινα οποτεδήποτε μου ζητείτο κάτι τέτοιο και γιατί δίψαγα και γιατί μου άρεσε και γιατί προσπαθούσα να καταλάβω την ψυχολογία κάθε ώρας στο ραδιόφωνο, που είναι διαφορετική.

Τα τελευταία χρόνια, ένα πολύ ωραίο και χαρακτηριστικό του πώς και πόσο ωραία έχουμε μεγαλώσει όλοι, είναι που συναντάω ανθρώπους πιο μεγάλης ηλικίας πια και ασπρομάλληδες που μου λένε «Μεγάλωσα με τη φωνή σου». Και αυτό το βρίσκω απολύτως ειλικρινές και τρυφερό. Κάποιοι ψιλοντρέπονται, κάποιοι το λένε πιο πολύ με έξω καρδιά και έξω φωνή διάθεση.

Θέλω να πω, πέρα από τα Χρόνια Πολλά στο ραδιόφωνο, ένα «ευχαριστώ» σε αυτό το μέσο που έχω την εντύπωση ότι με έχει βοηθήσει να ισορροπήσω τη ζωή μου εξαιρετικά καλά. Με έχει βοηθήσει να εξωτερικεύω όλα αυτά που νιώθω και αισθάνομαι. Με έχει βοηθήσει να εκφράζομαι. Μου έμαθε να μιλάω πιο αργά. Τα πρώτα χρόνια που έβγαινα στο ραδιόφωνο μιλούσα γρήγορα. Λένε ότι όταν σκέφτεσαι γρήγορα, το στόμα προσπαθεί να προλάβει την ταχύτητα της σκέψης και γι’ αυτό τρέχει.
Τα πρώτα δύο χρόνια που έκανα εκπομπές συνήθως οι ακροατές τηλεφωνούσαν και έλεγαν «Πείτε στην κοπέλα να μιλάει πιο αργά. Πείτε της ότι δεν καταλαβαίνουμε τι λέει. Πείτε της να αλλάξει δουλειά.»
Αστείο ή σοβαρό. Κι όμως είμαι ακόμη εδώ.
Χρόνια πολλά, ραδιόφωνο!

Μαργαρίτα Μυτιληναίου“

Άκουσε τις ιστορίες της Ελένης Γιαννοπούλου και του Οδυσσέα Ιωάννου.

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.