Ιστορίες καθ’ οδόν και Καθ’ Ωδών ή διαφορετικά, ιστορίες μουσικών από τα ταξίδια τους στον κόσμο.
Πόσο διδακτικό μπορεί να γίνει ένα ταξίδι για συναυλία ως την Λούτσα;
Πόση συγκίνηση μπορεί να αποκαλύψει μια ακυρωμένη εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη;
Πόσα γέλια χωράνε σε ένα πούλμαν που ταξιδεύει την μπάντα μέχρι την Αλεξανδρούπολη;
Και αλήθεια, πόσα μπορεί να συμβούν πετώντας σε ένα ταξίδι-αστραπή μέχρι το Άμστερνταμ;
Σε αυτή τη νέα στήλη, οι ιστορίες των ταξιδιών ντύνονται με μουσικά soundtracks και δίνουν μια άλλη διάσταση στην έννοια του μετακειμένου!

Στο 2ο επεισόδιο, ο Σπύρος Γραμμένος διηγείται στις “Ιστορίες καθ’ Ωδών” μία αστεία ιστορία τρέλας και… αγιοσύνης, έτσι όπως την έζησε σε μία στάση με το βαν, ύστερα από μια συναυλία.

“Ένα-δύο! Μ’ ακούτε; Γεια σας, ο Σπύρος είμαι από την μπάντα του Σπύρου του Γραμμένου. Είμαι ο τραγουδιστής και μου ζήτησαν να πω μια ιστορία που έχει να κάνει με ταξίδι, με δρόμο, με μουσική και αυτό που σκέφτηκα να σας πω ότι κάποια στιγμή το 2010 επέστρεφα από μια συναυλία στη Θεσσαλονίκη, νομίζω ήταν Οκτώβριος και κάποια στιγμή σταματήσαμε σε ένα ΣΕΑ και σταμάτησε δίπλα μας ένα εκδρομικό λεωφορείο που είχε ταξιδιώτες που επέστρεφαν από ένα μοναστήρι. Εγώ φορούσα μια μαύρη παντελόνα φαρδιά και μια μαύρη φαρδιά μπλούζα και είχα και μακριά μούσια. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο εγώ, πέρασαν 45 περίπου άτομα και μου φίλησαν το χέρι και ζήτησαν την ευλογία μου. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία στιγμή, εγώ βέβαια δεν χάλασα το όνειρο αυτό που ζούσαν οι άνθρωποι. Τους έλεγαν λοιπόν “την ευλογία μου την έχεις”. Είχα μαζί μου και ένα ξένο φίλο μουσικό, ο οποίος νόμιζε ότι όλοι αυτοί με αναγνώρισαν και μου φίλαγαν το χέρι από τη χαρά τους που με συνάντησαν στο δρόμο. Αλλά την πιο ωραία και ρομαντική ιστορία θα τη ζήσω, μεθαύριο, Τρίτη στις 7 Σεπτεμβρίου που παίζουμε στο Gazarte.”

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.