Επι-μένουμε Σύρο

Επι-μένουμε Σύρο

“Καλοκαίρι, η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει…”

Καλοκαίρι του 2020. Παράξενο καλοκαίρι. Αλλιώτικο καλοκαίρι. Με χρώματα ξεθωριασμένα και σώματα σφιγμένα – ιδίως αν έχεις καβαντζώσει τα δεύτερα “άντα”. “Να αγγίξω, να μην αγγίξω;”, “Τώρα φιλιόμαστε ή αγκαλιαζόμαστε μόνο;”, “Δηλαδή φέτος δε θα έχει καθόλου συναυλίες;”, “Να κλείσω διακοπές στην Αμοργό ή θα μας κλείσουν ξανά;”, “Μαμά να πάω τελικά στην Ύδρα με τα παιδιά, με αφήνεις;”. Τέτοιες κουβέντες γίνονται στις παρέες και στο σπίτι. Δε θα αναφερθώ καν στις κουβέντες γύρω από τα οικονομικά, μου φτάνει η αγωνία ως τώρα! Πέρυσι τέτοια εποχή ήμασταν ήδη σε peak δουλειάς όσοι ασχολούμαστε με καλλιτεχνικές παραγωγές, σχεδιάζαμε στα κλεφτά τριήμερα και τετραήμερα χαλάρωσης, κάποιοι από εμάς είχανε κάνει τις πρώτες βουτιές κι άλλοι παραμέναμε ανυπόφορα άσπροι. Φέτος όμως είναι τόσο αλλιώς. Μετά το lockdown και με post traumatic σοκ από τον περιορισμό και την ανακοπή κάνουμε εκ νέου προσπάθεια να βρούμε το καλοκαίρι, να στήσουμε ένα καλοκαίρι, να αναστήσουμε το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι μέσα μας κατ’ αρχήν μήπως μπορέσουμε να το βρούμε και γενικότερα. Σε γαλάζιες ή γαλαζοπράσινες ή και σε γκρι προκυμαίες που θα γίνουν πιο όμορφες αν τις συνδυάσεις με το χρώμα της θάλασσας.

Backstage φωτογραφίες από τα γυρίσματα του video clip “Μακριά απ’ την τρικυμία” που ερμηνεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο δίσκο “9+1 Ιστορίες”.
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, Στίχοι: Λήδα Ρουμάνη, Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος.

“Αίγινα, θα πιάσουμε και Σύρα….” – “κι Ικαριά” δε νομίζω, όχι εγώ τουλάχιστον.

Ευτυχώς μας δρoσερεύουν τα τραγούδια. Γίνονται αφετηρίες ξυπνάνε μνήμες – αγαπημένο σπορ το ταξίδι στις μνήμες. Αίγινα ή Σύρα; Μακράν Σύρα – αν και την Αίγινα την έχω αγαπήσει λίγο. Πάμε Σύρα. Αρχοντονήσι. Αγαπημένος προορισμός. Είναι και το Ενετικό στοιχείο βλέπεις που ενώνει με κάποιο τρόπο τα Χανιά μου – είναι το ρημαδο-dna που μιλάει – με την Σύρο. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί ένιωσα ωραία, ένιωσα ένα “ώπα, τι ωραία, ήρθα”. Είναι κι η Ερμούπολη κούκλα. Τα all time classic Βαπόρια – έναν περασμένο Μάη πετάξαμε χαλιά κατ’ εντολήν Κωνσταντίνου Ρήγου στη θάλασσα εκεί στα Βαπόρια και φέραμε «τρικυμία» στο νησί! – κι ο Άγιος Νικόλαος να στέκει επιβλητικά από πάνω, η πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο, το εκπληκτικό θέατρο “Απόλλων”, τα Κόκκινα, το Δελφίνι κι οι Αγκαθωπές για εύκολες βουτιές και τα Γράμματα για ακόμα ωραιότερες – χαλάλι ο κόπος!, το ηλιοβασίλεμα στον Σαν Μιχάλη, η Άνω Σύρα με το λαχάνιασμα από το περπάτημα, την ηρεμία χωρίς αυτοκίνητα και το πνεύμα του Μάρκου να πλανάται, το ταβερνάκι στην παραλία της Αμπέλας με τα πόδια σου γυμνά δίπλα στην παραλία, η αριστοκρατική Ποσειδωνία, η Ορχηστρά-ρα των Κυκλάδων – παιδιά σας αγαπώ, το ξέρετε και θα θυμάμαι πάντα τις πρόβες στα Λαζαρέτα με την Ελευθερία και την υπέροχη θέα από ψηλά, κοκτέιλ στο Κούτσικο, ωραίο φαγάκι στης Φιλομήλας στην Αζόλιμνο, παγωτό hand made στον Daidadi στην Ερμούπολη αφού πριν έχεις φάει ωραία στο ιταλικό “Amvyx”, αστακομακαρονάδα στο “Αλλού γυαλού” στο Κίνι – Φώτη και Μαρία τι ωραία είχαμε περάσει εκεί και στον γάμο σας!, μια στάση για λουκούμια στον Κορρέ και στον Πρέκα για κάππαρη – και όχι μόνο – πριν φύγει το πλοίο για Αθήνα και ξαφνικά περνάει κι άλλος δίπλα σου με τα εκπληκτικά ξύλινα γυαλιά Zylo και θες να πάρεις κι εσύ…

Δεν είμαι ταξιδιωτικός συντάκτης, το ‘χω πει. Γράφω τις μνήμες μου από τόπους που αγάπησα κι εξακολουθώ ν’ αγαπώ, τόπους που φέρω μέσα μου και που θέλω να ξαναπάω. Πάντα στα ζόρικα αναζητάω τόπους οικείους, δεν αναζητώ καινούριους. Και το φετινό καλοκαίρι, των μικρών αποστάσεων στην πραγματικότητα αλλά των μεγάλων στις μνήμες θα ‘θελα να ξαναπάω στην Σύρο που γνώρισα και που ξέρω ότι θα με φροντίσει. Στη Σύρο δεν πας για τις παραλιάρες, ούτε για τα φοβερά μπιτσόμπαρα. Στη Σύρο πάς για την Σύρο, για το flair του νησιού, για να είσαι τόσο μόνος όσο και μαζί, για το ωραίο φαγητό, για την βόλτα το βράδυ στην Ερμούπολη ανάμεσα στα αρχοντικά, για τα “ήσυχα βράδια που η Αθήνα θ’ ανάβει σαν μεγάλο καράβι” αλλά εμείς δε θα είμαστε εκεί. Κι όλα αυτά με class. Ναι, λοιπόν, είναι η Σύρος. Η Σύρος του καλοκαιριού – που είναι και κούκλα τον χειμώνα όμως.Και κάπως έτσι τα σκέφτομαι τον Ιούνιο που τελειώνει σιγά σιγά για όσο από το καλοκαίρι είναι μπροστά. Τον άλλο μήνα βλέπουμε. Μπορεί να γράψω για την Αίγινα ή να ξαναγράψω για την Μάνη. Προς το παρόν όμως επιμένουμε Σύρο – Λένα Χ. λαμβάνεις;

[Ιούνιος 2020]

*Στο κείμενο χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από δύο τραγούδια αγαπημένα μου πολύ: «Καλοκαίρι» του Διονύση Σαββόπουλου, δίσκος «Το κούρεμα» 1989 & «Πάμε ξανά στα θαύματα» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη από το άλμπουμ «Τραγούδια για τους μήνες» του 1996 σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου και ποίηση Μιχάλη Γκανά.