Στις 7 Οκτωβρίου 2020, λίγο πριν το μεσημέρι, θέλουμε να γεμίσουμε τους δρόμους με πρόσωπα που το τραγούδι τους θα ακούγεται σε πείσμα κάθε φίλτρου.
Μπορεί να έχει ήλιο, συννεφιά ή και να βρέχει. Κανείς δε θα νοιαστεί.
Εάν όλα γίνουν, όπως οφείλουν, θα έχει σημασία μόνο πως το κτήνος θα κάνει ένα πρώτο, σημαντικό βήμα προς τη φωτιά. Δε θα είναι σκηνή από ταινία, κανένα happy end δε θα κλείνει τις εκκρεμότητες. Θα μείνουν αρκετές ακόμη μέχρι την ελευθερία της ανάσας του δύτη, αλλά αυτή θα είναι μια υπέροχη βουτιά σε ένα νέο βάθος.

Το μέγεθος της αυριανής εξέδρας είναι υψωμένο εις τη νιοστή: χωράει τους πάντες.
Έχει έναν προβληματικό παράγοντα: το φασισμό. αυτή την ανυπαρξία ιδεολογίας που από «τίποτα» μετατράπηκε σε τρύπα και ρουφά σταγόνες από αίμα που μια σωρεία αρχόντων καθαγίασε με το δαιμονισμένο σκήπτρο του «Δεν πειράζει».
Έχει μία προϋπόθεση: μια αξιοπρεπώς βλέπουσα δικαιοσύνη απέναντι σε κάθε ένα εκλεκτό μονόφθαλμο.
Μια υπενθύμιση: Κανένα τέρας δε νικήθηκε από τις προσευχές των θυμάτων του, καμία άβυσσος δε βρήκε πυθμένα απλά μπήζοντας έναν μετρητή στο πηγάδι της.
Ένα σκοπό: Να αποδειχθεί πως οι προβιές στα στόματα των λύκων δηλώνουν έγκλημα και όχι μία ακόμη γιορτή μεταμφιεσμένων.

Δίπλα σε κάθε άνθρωπο που θρώσκει άνω με υπερηφάνεια γι’ αυτό που είναι·
απέναντι σε κάθε απάνθρωπο που φόρεσε την έλλειψη παιδείας ως παράσημο·
δίπλα σε κάθε βαθύ «πιστεύω» στη δύναμη του φωτός·
απέναντι στην αλαζονεία που νομίζει πως κατέχει όλη την αλήθεια·
δίπλα στα χέρια που σπέρνουν σπόρους μέσα στις ξέρες·
απέναντι στις παραφυάδες που μεγαλώνουν με το δηλητήριο·
δίπλα στις αξίες που αναφλέγονται για να αποδείξουν την υπόστασή τους·
απέναντι στη δειλία που συρρικνώνεται μπροστά στη νέα αλήθεια.

Ο φασισμός έχει όνομα και πρόσωπο.
Με την ευχή από αύριο να μην έχει τίποτα από τα δύο.