Κυριακή βράδυ, μετά τα πασχαλινά κουλουράκια με τα παιδιά, σε πετούν μέσα σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο.
Έναν κόσμο με ηλεκτρικές νότες, σιωπές και τραγούδια.
Έναν κόσμο ουσίας. Βαθιάς.

Το ηλεκτρικό σόλο του Αλκίνοου Ιωαννίδη μεταδόθηκε μέσω livestream από την σκηνή του Gazarte και μας ταξίδεψε στο παρελθόν, στο μέλλον, στο τώρα και πρωτίστως στο μέσα μας. Το pre-show μας έδειξε τον Αλκίνοο να μας μιλάει κυρίως για τον ηλεκτρικό ήχο, ωστόσο όταν μιλούσε, η ακουστική ήταν αρκετά κακή-τουλάχιστον αν είχες επιλέξει να ακούσεις από ηχεία και όχι από ακουστικά.

Έχω γράψει αρκετές φορές για τις συναυλίες του Αλκίνοου και δηλώνω με αυτογνωσία πως η αντικειμενικότητα αποχωρεί από το οπλοστάσιό μου όταν μιλάω για εκείνον. Από την εφηβεία μου παρακαλούσα τους φίλους να στηθούμε από τις 5 το απόγευμα έξω από το Βράχων και τον Λυκαβηττό για να καταφέρουμε να είμαστε μπροστά-μπροστά, ακριβώς κάτω από τη σκηνή. Η σημαντικότερη αλήθεια είναι όμως ότι δεν θα ήμουν πιστή ακόλουθός του, εάν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δε συνέχιζε να με εκπλήσσει με κάθε του δίσκο, να με συγκλονίζει με κάθε του live και κυρίως να με κάνει να σκέφτομαι και να αισθάνομαι με κάθε του τραγούδι.
Ωριμάζει πρώτος και μας παίρνει μαζί του. Και αυτό σε έναν κόσμο τόσο επιφανειακό, είναι δώρο. Πολύτιμο.

Σε αυτή την ψηφιακή συναυλία, λοιπόν, ήταν όλα ασπρόμαυρα. Στην εικόνα τουλάχιστον, γιατί είμαι σίγουρη ότι όλοι οι ακροατές της πλημμύρισαν με χρώμα. Με τα μοναδικά σκηνικά του Άντη Ιωαννίδη να πλαισιώνουν τη σκηνή, ακούσαμε τα περισσότερα αγαπημένα τραγούδιά του υπό τον ήχο της ηλεκτρικής του κιθάρας με τον ίδιο να είναι ο μόνος πρωταγωνιστής.
Στο πέρασμά του από την Κύπρο είπε για πρώτη φόρα -χωρίς να ουρλιάζω ζητώντας το 3 ώρες κάτω από τη σκηνή- το «Τριανταφυλλένη», ενώ σε μία ακόμα πολύ σπάνια εκτέλεση ακούσαμε το «Εις μνήμην»- φόρος τιμής σε όλους όσους έχουμε χάσει…

Ξέρεις, έχω σημειώσει όλα τα τραγούδια που είπε και τώρα κοιτάζοντας τους τίτλους μου φαντάζουν απλά ως τα πιο «γνωστά» του. Αλλά δεν τα βίωσα έτσι. Με τα μεγάλα κενά που κάνει στις εμφανίσεις του, με τα ραδιόφωνα που -μεταξύ μας- παίζουν διαρκώς τα ίδια και τα ίδια, ο Αλκίνοος έχει βρει τον τρόπο να μας λείπει. Και όταν κάτι σου λείπει, το εκτιμάς και το απολαμβάνεις περισσότερο. Είπε πως του έλειψε να κάνουμε ότι γελάμε με τα «χαζοαστεία» του και πως κι αυτό είναι μια μορφή αγάπης. Έβαλε το χέρι στο αυτί του για να μας ακούσει.
Και τραγουδήσαμε λίγο πιο δυνατά. Και ήμασταν εκεί.
Όσο λυπηρό είναι να βγάζεις φωτογραφία μια οθόνη, όσο επώδυνο να μην ακούς τον διπλανό σου να σιγοτραγουδά.
Όσο, όσο, όσο… η μουσική βρίσκει και πάλι τον δρόμο.

Και όσο κι αν περιμέναμε κάποια στιγμή να μπει χρώμα στην εικόνα, το τέλος ήρθε με μια σκηνή να λούζεται στο φως.
Όχι χρώμα. Μόνο φως. Μόνο μυσταγωγία. Για ακόμα μία φορά.

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.