Ο κύριος, κύριος COVID-19 δεν είχε επιπτώσεις μόνο στα οικονομικά μας και στην καθημερινότητά μας. Μας στέρησε ένα μεγάλο κομμάτι απ’ το όνειρο. Κι ένα τεράστιο κομμάτι απ’ την έκφρασή του μέσω της τέχνης.

Ευτυχώς, τα πολιτιστικά δρώμενα βρήκαν γρήγορα και ευέλικτα τον δρόμο τους προς το κοινό, δηλαδή προς τα εμάς – κυρίως προς το μέσα μας. Μουσειακές εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις, αναγνώσεις παιδικών παραμυθιών και συναυλίες βρήκαν τη θέση τους στο online περιβάλλον – και μάλιστα δωρεάν. Ένα τεράστιο “ευχαριστώ” σε όλους αυτούς τους ανθρώπους του καλλιτεχνικού στερεώματος θεωρώ πως είναι πολύ λίγο. Γιατί όταν στα κόβουν όλα, έχεις ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη από εκείνο το μικρό παραθυράκι στο όνειρο κι εκείνη τη λεπτή κλωστούλα που σε οδηγεί πιο βαθιά στον εαυτό σου.

Και κάπως έτσι, αυτές οι μαύρες οθόνες που συνήθως καταπίνουν το είναι μας, βρέθηκαν να το ταξιδεύουν. Ανέλαβαν οι γονείς να φτιάξουν τα ποπ-κορν και να δουν παιδικές παραστάσεις παρέα με τα παιδιά τους από το σπίτι. Πρότεινε το κορίτσι να πάνε μια βόλτα στο μουσείο από το σπίτι. Ανέλαβε η Μαρία να παγώσει τις μπύρες για να απολαύσει όλη η παρέα τη συναυλία από το σπίτι.

Προσωπικά, δεν έκανα τίποτα από τα παραπάνω. Βρισκόμενη ακόμα σε καραντίνα, ως τελευταία των Μοϊκανών, έφτιαξα μόνο μια λουίζα και κάθισα στο λαπτοπάκι μου για να δω τον Αλκίνοο σε μία μοναδική συναυλία, μόνο του στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, την περασμένη Πέμπτη.
Και το αίσθημα έφτασε εδώ.
Μέσα από μία οθόνη. Και, όπως είπε ότι το ένιωσε ο ίδιος, το νιώσαμε κι εμείς, οι 7.500+ ακροατές του.

Είπε τραγούδια που πλέον μπορεί να χαρακτηριστούν «κλασικά», «Ο Βυθός», «Όνειρο Ήτανε», «Η Πατρίδα», «Ο Κεμάλ» αλλά και το νέο αγαπημένο «Το νερό των Σταγιατών» μαζί με τις απαραίτητες πληροφορίες με το τι συμβαίνει στο Βόλο σχετικά με την ιδιωτικοποίηση του νερού. “Είναι ευθύνη όλων μας”, είπε. Και θυμήθηκα ξανά γιατί τον θαυμάζω τόσα χρόνια εκτός από τραγουδοποιό. Είναι καίριος, χωρίς να κάνει ποτέ εκμετάλλευση του βήματος που έχει. Ποτέ για κακό. Φυτεύει μόνο δυο λόγια και τα αφήνει να δει αν θα καρπίσουν.

Ξέρω ότι δεν ήταν όπως παλιά. Αλλά τίποτα δεν είναι όπως παλιά και όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι τελικά δεν πρέπει να είναι. Έλειπε η φασαρία και ο ιδρώτας από τη διπλανή παρέα. Έλειπαν οι φωνές μας συντονισμένες να τραγουδούν μαζί του. Έλειπε το μοίρασμα του ανατριχιάσματος. Αλλά ήταν σαν να είναι εκεί. Ωστόσο ήταν ίδιος ο μυστικισμός που αποπνέει πάντα ο Αλκίνοος. Ήταν εκεί η εκπαίδευση που κάνει όλα αυτά τα χρόνια στους ακροατές του – τόσο ως ακροατές όσο και ως πολίτες. Ήταν εκεί να τραγουδά και να μας λέει ιστορίες. Και μας πήγε πιο βαθιά στον εαυτό μας, στην συνείδησή μας, στα όνειρα και στις αναμνήσεις μας.

Τον έχω παρακολουθήσει αναρίθμητες φορές σε συναυλίες μόνο του και ήταν κάθε φορά πολύτιμα διαφορετικός. Και πολύτιμα ίδιος. Αυτή ήταν ακόμα μία. Σ’ ευχαριστούμε.

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.