Ο Γυάλινος Κόσμος του Τένεσι Ουίλιαμς, ένα έργο πάντα σύγχρονο σε κάθε εποχή παρά το γεγονός ότι γράφτηκε ένα αιώνα σχεδόν πριν, το 1944, αφήνοντας ανεξίτηλο το δραματουργικό σημάδι του στην μεταπολεμική Αμερική. Τα κοινωνικά στερεότυπα που στέκονται σαν μεγάλες σκιές που μας καταδιώκουν, ο δεσποτισμός των γονιών που τις περισσότερες φορές αποτελούν την καταστροφή των προσωπικοτήτων των παιδιών. Η προστατευμένη «αιχμαλωσία» που «προσφέρουν» κάποιες οικογένειες είναι αυτή που δεν αφήνει τα παιδιά να  μεγαλώσουν ποτέ, που δεν τα ελευθερώνει να ωριμάσουν μόνα τους και να βρουν το δρόμο τους, παρά μόνο τα κρατούν εκεί στο παιδικό τους δωμάτιο, με τις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων και αντί η ζωή τους να γεμίζει εμπειρίες, είναι γεμάτη μόνο με αναμνήσεις του παρελθόντος αποτελώντας την μόνη αδιέξοδο ζωή γι’ αυτά.

Αυτό εν ολίγοις είναι το θέμα που πραγματεύεται ο Γυάλινος Κόσμος του Τένεσι Ουίλιαμς μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Νανούρη με τους Λένα Παπαληγούρα, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνο Μπιμπή και Αναστάση Ροϊλό στους βασικούς ρόλους, στο θέατρο Αλκυονίς. Η παράσταση προβλήθηκε live streaming στις οθόνες κατά τη διάρκεια της εποχής που δεν λειτουργούσαν τα θέατρα λόγω περιορισμών COVID_19 και φέτος το έργο παρουσιάζεται στο φυσικό του χώρο, πάνω στη σκηνή υπό το ίδιο σκηνοθετικό πρίσμα. Η σκηνοθετική ιδιαιτερότητα που ακολουθεί τη σκληρή πραγματικότητα που πλαισιώνει τις ζωές μας τα δύο τελευταία χρόνια, είναι ότι οι ηθοποιοί δεν αγγίζονται, φθάνουν πολύ κοντά ωστόσο δεν καταφέρνουν να νιώσουν αυτό που όλοι έχουμε ανάγκη, το άγγιγμα μέσα από το οποίο μεταφέρουμε χωρίς λόγια το συναίσθημα, την τρυφερότητα και την αγάπη.

Αυτή η απλή αλλά εξαίσια σύλληψη του Γιώργου Νανούρη έρχεται να ακουμπήσει με ένα πολύ αριστοτεχνικό τρόπο, σχεδόν χειρουργικής λεπτομέρειας, τον τίτλο του έργου, ο οποίος επί της ουσίας χρησιμοποιώντας το φυσικό υλικό της υάλου, δίνει την αίσθηση του παγωμένου και εγκλωβισμένου συναισθήματος. Βλέπουμε, παρατηρούμε αλλά δεν ακουμπάμε γιατί παρεμβάλλεται κάτι σχεδόν αόρατο που δεν επιτρέπει την κίνηση, την αφή και κατ’ επέκταση το συναίσθημα. Το συναίσθημα μένει και αυτό εγκλωβισμένο σ’ έναν κλωβό υάλου και χτυπάει από επιφάνεια σε επιφάνεια –σαν πτηνό που μπήκε κατά λάθος μέσα σε μια κλίνη γυάλινη- μέχρι να βρει μια διέξοδο, μια έξοδο κινδύνου.

Ωστόσο, η έξοδος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο με έναν τρόπο, ο οποίος δεν είναι πάντα τόσο κακός και ας είναι η φύση του καταστροφική. Η έξοδος από τον Γυάλινο Κόσμο γίνεται μόνο αν σπάσει το γυαλί και ελευθερωθεί το συναίσθημα, το άγγιγμα, ο άνθρωπος. Και κάπως έτσι λυτρωτικά σπάει το αγαπημένο γυάλινο μονοκεράκι της Φλόρας και όσο τραγικό και αν είναι γι αυτήν, άλλο τόσο λυτρωτικό είναι αφού η αγάπη είναι η έξοδος κινδύνου γι αυτή, όπως και για όλους μας άλλωστε.

Μια συγκλονιστική παράσταση για γερό στομάχι, αφού το έργο ακουμπάει κάποια εκδοχή της ζωής όλων των ανθρώπων. Το πιο σημαντικό είναι ότι σου δείχνει ότι η έξοδος από μια κατάσταση, μια σχέση, ένα γεγονός δεν είναι κάτι τόσο απλό και τις περισσότερες φορές είναι τόσο επίπονο που πολλές φορές επιλέγουμε να βολευόμαστε στη νοσηρή κατάσταση, με τρομερές για τη ζωή μας μακροχρόνιες συνέπειες. Ωστόσο η ζωή είναι για να ζούμε ελεύθεροι και υγιείς, έστω και αν έχει χρειαστεί να κουραστούμε από τον πόνο, όταν αυτός μας ανοίγει το δρόμο για την ελευθερία, την ανεξαρτησία και τη ψυχική υγεία, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα «ασφαλές νοσηρό βόλεμα».

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.