Η Νατάσσα Μποφίλιου τραγούδησε στην μόνη συναυλία της για το φετινό καλοκαίρι, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων και αυτό δε θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από πολιτική πράξη. Ναι, οι πολιτικές πράξεις μπορούν να έχουν σωστή οργάνωση, πειθαρχία στους κανόνες, σεβασμό στο κοινό, λαμπερά ρούχα, υπέροχη καλλιτεχνική επιμέλεια, καταπληκτικούς μουσικούς, συγκινητικές ερμηνείες, πίστη στις πεποιθήσεις.

Μπορούν να διατηρούν την υπόστασή τους και να πορεύονται μέσα στον παρόντα χρόνο, δίνοντάς του μια απρόθετη εκδίκηση μέσα από την ίδια τη φυσικότητα της ροής τους. Καμιά ουσία δε χάθηκε στις μετρημένες αποστάσεις και τις αμέτρητες ιαχές. Κανένας κίνδυνος δεν ελλόχευσε από την ακίνητη διάταση του πνεύματος. Η Μποφίλιου και η ομάδα της υπηρέτησαν τον πυρηνικό τους ρόλο δίνοντας μια παράσταση εκ βαθέων δονήζουσα σε ένα καλοκαίρι επιφανειακώς ακλόνητο. Έφεραν τα τραγούδια τους και τα τοποθέτησαν με θάρρος απέναντι από το τέρας της αμηχανίας, σπάζοντας κάθε πάγο που δεν κατάφερε να λιώσει στις υψηλές θερμοκρασίες. Και έτσι στις αρχές του Σεπτεμβρίου ζήσαμε λίγο από το καλοκαίρι που μας οφείλαμε.

Όμορφοι, θαρραλέοι, σχεδόν επαναστατικοί πρωταγωνιστές της σκηνής δημιούργησαν βαθιά συναισθηματικά τοπία δίνοντας το πάσο για μια καθιστή απελευθέρωση.
Δες τι όμορφα που τρέχεις μια αρένα χωρίς να κουνηθείς από τη θέση σου! Πόσοι εγκέφαλοι συναντιούνται στα ψηλά της ατμόσφαιρας και αφού ανταλλάσσουν ενέργειες επιστρέφουν στη γη!

Την άξιζε αυτό το καλοκαίρι μια τέτοια εξιλέωση, θηριώδη και «θρασεία». Με τραγούδια που πλάθονται από την ενέργεια της στιγμής και μοιράζονται στα στόματα ενός διψασμένου κοινού. Η Νατάσσα Μποφίλιου μοίρασε ακριβή κοινωνία, κάνοντας θυσία σε μια πίστη που δοξάζει το πηγαίο, το ελεύθερο, το ικανό να αντιταχθεί στον κανόνα εφαρμόζοντας τον ίδιο τον κανόνα- σπουδαία ειρωνεία!

Στις οριακές ημέρες που ζούμε, κλινικά μα και ποιητικά, οι λέξεις, μέσα στο παιχνίδι της διαβαθμισμένης έντασης της νοηματοδότησής τους, χάνουν την σημασία τους. Σήμερα που το «μικρό» έχει δώσει τη θέση του στο «ελάχιστο» και το «μεγάλο» στο «μέγιστο», με μια απόλυτη διάθεση άρνησης της μεσότητας, συνηθίζουμε να δαιμονοποιούμε πάντοτε αγγίζοντας τα άκρα. Η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος πήραν αυτά τα άκρα, τα έβαλαν να αναμετρηθούν με τις πραγματικές διαστάσεις των πραγμάτων και τα μετέτρεψαν σε ένα και μοναδικό βράδυ που έγινε απόδειξη για κάθε παραποιημένη αλήθεια. Έφεραν τη συγκίνηση στην ίδια σκηνή με τη δικαίωση και αυτή η έκρηξη που έγινε ήταν τόσο σπουδαία που κατέστη αναγκαία.

Κι έτσι, οι ανάσες που βρήκαν χώρο κάτω από τις χειρουργικές μάσκες έγιναν η πιο εκκωφαντική απάντηση σε κάθε αληθοφανές πειστήριο σιωπής.

*Φωτογραφίες: Μαρία Σαρρή

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.