«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει ότι με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.» έχει πει ο Οδυσσέας Ελύτης. Αν αυτό ισχύει, τότε η Μυρτώ Κιούρτη θα μπορούσε
Επιστροφή. Αυτή η λέξη γυρνάει στο κεφάλι μου από προχθές το βράδυ, όταν στρέφοντας το σώμα μου από ένα κάθετο στενό προς την Ηρώων Πολυτεχνείου του Πειραιά, ανοίχτηκε στα μάτια μου, με μια αίγλη αποκάλυψης, η θέα του επιβλητικού Δημοτικού
Ταξιδεύω. Πολύ. Ή τουλάχιστον ταξίδευα πολύ πριν την αναγκαστική παύση που επέφερε ο covid19. Και μες στην καρδιά της πανδημίας αναρρωτιόμουνα πότε θα ξαναταξιδέψω. Πώς θα ξαναταξιδέψω. Πάλεψα με την κορωνοφοβία μου – ακόμα την έχω αλλά την έχω τιθασεύσει
Όταν ήμουν ακόμη μικρή και με ρωτούσαν από πού είμαι, έλεγα, με μια υπερβάλλουσα υπερηφάνεια:«Από τη Λακωνική Μάνη». Η έμφαση στο «Λακωνική» ήταν κληροδότημα προγονικό, όπως και η υπερβάλλουσα, προαναφερθείσα υπερηφάνεια. Θέλεις που όσο βαθιά κι αν πιάσω το γενεαλογικό
Με τον Αλέξανδρο Δράκο Κτιστάκη συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στην κορυφή του Υμηττού, πάνω από τις κεραίες των εταιρειών τηλεπικοινωνίας. Μια τέτοια πρώτη συνάντηση, στην ταράτσα μιας πρώην αμερικάνικης βάσης ραντάρ, με την πανοραμική θέα της πόλης να φθάνει μέχρι
Μαρμάρμινο παγκάκι, μισό στον ήλιο, μισό στην ίσκιο. Έτσι κι εσύ. Μισή στον ήλιο, μισή στον ίσκιο για να παίρνεις κάτι και από τα δύο.-Η πρόσοψη της Νέας Εθνικής Πινακοθήκης είναι αυτό που κάνει του οδηγούς να ελπίζουν σε ένα
Στην Αθήνα της πανδημίας μάθαμε να περπατάμε πολύ. Και ναι, είναι διαφορετική η εμπειρία αυτή όταν τη βιώνεις σε μια μεγάλη πόλη απ’ ότι σε μια πόλη πιο «διαχειρίσιμου» μεγέθους. Μάθαμε λοιπόν να περπατάμε πολύ και μόνοι και αυτή η
Πρώτη του Απρίλη σήμερα, σήμερα που δημοσιεύεται το κείμενο, ενώ αυτές οι γραμμές έχουν γραφτεί λίγες μέρες πριν. Άλλος ένας Covid- Απρίλης - σαν ψέμα ακούγεται, για να χρησιμοποιήσουμε την σημειολογία της ημέρας. Ο Απρίλης, γενέθλιος μήνας για μένα, ήταν
Δώσε όνομα σε αυτή την πίστη. Πες την, ας πούμε, Μουσική. Δώσε της υπόσταση, φτιάξε την από τα αναμνηστικά εκείνων των στιγμών που σε έσωσε.Μην της δώσεις σώμα. Δεν έχει.Άυλη να σε σπρώχνει βαθιά στους γκρεμούς σου και να σε τραβάει
Στο κέντρο της Αθήνας, με την αστική αύρα προηγούμενων δεκαετιών και την ενέργεια του Παναθηναϊκού σταδίου να το πλαισιώνει, η έννοια του «μουσείου» αποκαθίσταται στην πρόσοψη με την πωρολίθινη όψη του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή.