Σεπτέμβρης και το αλμυρό σου μαγιό κρεμιέται πεισματικά από τα μανταλάκια του δεύτερου. Σε βρίσκεις μέσα σε αυτή την αντίθεση όπως σε βρίσκεις μέσα σε όλες τις αντιθέσεις που τελικά πέταξαν το πρώτο τους συνθετικό και έγιναν θέσεις.
Το αφήνεις με τα αλάτια κι ας ξέρεις πόσο κακό θα κάνει στο ύφασμα αυτή η καλομαθημένη παράταση. Σου κάνει σιγόντο το τζιτζίκι που ξέμεινε στη νερατζιά της γειτονιάς- τι κρίμα, κανένα πεύκο δε βρέθηκε να το φιλοξενήσει στο τελευταίο του καλοκαίρι στη γη. Ίσως δεν τόλμησε και εκείνο να κάνει το μεγάλο ταξίδι και έμεινε στο safe place του. Ξέρει, αλήθεια ότι δε θα έχει άλλο καλοκαίρι για πειραματισμούς; Ότι τη μοναδική του ευκαιρία την ξόδεψε σε ένα ηλιοκαμένο δέντρο με πικρούς καρπούς, στο κέντρο μιας απότιστης πόλης;

Παρατηρείς τις σταγόνες να προσγειώνονται στο πεζοδρόμιο- είναι ακόμη καυτό. Κάθε σταγόνα κουβαλάει μικρούς κόκκους από ένα καλοκαίρι που «ήταν και δεν ήταν», μαζί με το αλάτι από τις θάλασσες που δεν έφθασες. Το πιάνεις λίγο, δήθεν για να το στραγγίξεις. Βάζεις τα χέρια στο στόμα σου και γλείφεις την αλμύρα ενός καλοκαιριού που δύει.
Παράξενο αυτό το καλοκαίρι μα όπως όλα τα καλοκαίρια του σύμπαντος επιβίωσε χάρη στον ήλιο.

Τώρα είναι και τα χέρια σου υγρά και αλμυρά. Κάθε δάχτυλο αφιερώνεται σε μια πρόσφατη εικόνα που ήρθε η ώρα της να γίνει ανάμνηση.
Νιώθεις την υφή από το φυλλομέτρημα των βιβλίων που μπήκαν πια στη βιβλιοθήκη, στο ράφι με τα διαβασμένα -κατάφερες όσα ήθελες;
Η άμμος που σε τύφλωνε σαν χρυσόσκονη που ξέφυγε από παιδικό πάρτι είναι μπλεγμένη ακόμη στα μαλλιά σου- άκου, κάνει κρίτσι-κρίτσι όταν την τινάζεις στο πάτωμα.
Όλες οι μεγάλες υποσχέσεις σου που δόθηκαν με φόντο μια θάλασσα, χτυπάνε τα καμπανιάκια κάθε παρούσας προσλαμβάνουσας- ήρθε η ώρα, πια.
Όλα όσα ήταν αυτό το καλοκαίρι σχηματίζονται σαν μισοκοιμισμένα τεχνουργήματα, τις ώρες της ραστώνης:
Ανατρεπτικό μα και τόσο συμβατικό.
Πολιτισμένο μα στην ουσία του τόσο α-πολίτιστο.
Προστατευμένο μα και τόσο άδικο.
Με αποστάσεις αλλά χωρίς ανάσες.

Μια Ανατολή στη Σύρο, ένας αποχαιρετισμός στην Καλαμάτα, ένα παρά-λίγο χαμένο πλοίο για τη Τζιά, το μαυρισμένο σου δέρμα, τα ακυρωμένα σου πλάνα, οι χρονικές μεταθέσεις.
Το άρωμα του καλοκαιριού, το τραγούδι που άκουσες επανειλημμένα, το αγαπημένο σου ποτό.

Το μαγιό σου στέγνωσε μα εσύ επαναλαμβάνεις:
Ο Σεπτέμβρης φτιάχτηκε για τις νέες αρχές, να το θυμάσαι.
-Θα το θυμάμαι.

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.