Καλοκαίρι του 2005. Άγουρη εφηβεία και στα ηχεία «Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική». Εκείνο το απόγευμα το ραντεβού στη θάλασσα θα γίνει χωρίς εμένα. Το ωραίο μου φουστάνι σιδερωμένο από το πρωί, ακουμπισμένο ευλαβικά στην καρέκλα του γραφείου μου. Βάφομαι για να μοιάζω λίγο πιο μεγάλη, έχω χρονομετρήσει ήδη από την προηγούμενη ημέρα την απόσταση από το σπίτι έως το στάδιο για να είμαι σίγουρη πως στις 7 ακριβώς θα βρίσκομαι εκεί.
Εκείνος ο Αύγουστος μου φύλαγε την πρώτη ανεξάρτητη συναυλία της ζωής μου.

Αέρινο ρούχο, λευκό. Προβάλλει στη σκηνή πριν τη φιγούρα της. Πριν από αυτό, η φωνή της.
«Έχω μια αγάπη για σένα, κόκκινη όπως το αίμα» και ξεκλειδώνουν εντός μου οι ουρανοί της πεμπτουσίας της τέχνης.
Στη σκηνή η Χαρούλα,
ή η Χάρις,
ή η Αλεξίου.
Μεγαλώνω μέσα στις 2 ώρες της συναυλίας, φεύγω και έχω μάθει να μου επιτρέπω να επιλέγω·
Όσα έχουν τη δύναμη εκείνης της ελευθερίας.
Τόσα αριστεία κι όμως γι’ αυτή τη γνώση χρειάστηκα μόνο ένα εισιτήριο που πλήρωσα από τα μαζεμένα χαρτζιλίκια.

Μεγάλωνα και την πρόδιδα πολλές φορές αυτή τη γνώση, όμως κάθε φορά που συναντούσα την ανάμνηση του λευκού αέρινου ρούχου της, έμπαινα ξανά στο σώμα εκείνο.
Θα το επιδιώκω συχνά- απαραίτητο για να επιδείξω ανοχή στην ενηλικίωση.
Λυκαβηττός, Ηρώδειο, θέατρο βράχων, Παλλάς, θέατρο Πέτρας, θέατρο Βασιλάκου, Gazarte. Αποκόμματα από διπλά εισιτήρια που μοιάζουν με ψυχικά διαπιστευτήρια της εκάστοτε εποχής.
Τη συναντώ στους διαδρόμους και από επιλογή δεν απλώνω το χέρι της γνωριμίας.
Προτιμώ να μείνω στην υφή του μεταξιού της.

Με τα χρόνια οι νότες χάνουν την αίγλη τους, μπορεί να ξεκουρδίζονται και κάπου- κάπου. Το κέντρο της όμως μένει ίδιο, βαρύ, στιβαρό, συγκινητικό. Ξεχειλίζει από τη σκηνή και αιωρείται στον αέρα της ιστορίας. Γίνεται βροχή και ποτίζει αυτή τη γη κι έτσι δίνει δύναμη στις νέες ρίζες της, όπως κάθε τι το γενναιόδωρο.

Το ραδιόφωνο σήμερα το μεσημέρι σημαίνει την αξιοπρεπή ανακοίνωση της αποχώρησής της από τη σκηνή και η κουρτίνα του γραφείου μου γίνεται ξαφνικά διάφανη και λευκή.
Σήμερα είμαι ξανά 14 χρονών, φοράω μωβ φόρεμα και κλαίω κρυφά από τη φίλη μου στο encore της συναυλίας.

Κ. Αλεξίου, σας ευχαριστώ που μου μάθατε πόσο διάφανο μπορεί να παραμείνει ένα λευκό, αέρινο ρούχο, που μου μάθατε την μεταξένια του υφή και τη δύναμή του να ανεμίζει στους αέρηδες της ουσίας για πάντα.

*Φωτογραφία: Βασιλική Σουβατζή

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.