Σαμοθράκη

Σαμοθράκη – Ταξίδι στο όνειρο I

Η Σαμοθράκη ήταν πάντα ένα όνειρο για τις καλοκαιρινές διακοπές. Θρύλοι και ιστορίες κεντρίζουν τη φαντασία όλων των εν δυνάμει επισκεπτών για την ενέργεια του μέρους. Ενέργεια κατ’ ομολογίαν μοναδική και μαγική.
Για να τη βιώσεις πρέπει να προηγηθεί ένα αρκετά μακρινό ταξίδι το οποίο γίνεται ακόμα πιο δύσκολο εξ’ αιτίας του μοναδικού πλοίου της γραμμής το οποίο είναι συνήθως προς επισκευή. Αν βρεις όμως καλή παρέα, είναι μια καταπληκτική ευκαιρία για road trip στην βόρειο Ελλάδα με τελικό προορισμό τη Σαμοθράκη.
Σήμερα που η κατάσταση οδεύει στο “πριν”, εγώ θυμάμαι και ονειρεύομαι μακρινά ταξίδια, με δύσκολες διαδρομές και προορισμούς που ανταμείβουν…θυμάμαι το ταξίδι από το περσινό καλοκαίρι στην Σαμοθράκη.

Και όπως λέει και ο Καβάφης: “να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.”
Και η ανταμοιβή θα είναι να φτάσεις όχι στην Ιθ-άκη αλλά στη Σαμοθρ-άκη

Road Trip στη βόρειο Ελλάδα με τελικό προορισμό την Σαμοθράκη

Road trip από την Κεντρική Ελλάδα μέχρι και τη Σαμοθράκη. Ξεκινήσαμε από την Αθήνα, τις πρώτες ημέρες του Αυγούστου.
Πρώτη στάση: Βόλος.
Αφού ήπιαμε κάμποσα τσιπουράκια στην παραλία και αφού μια γάτα πήδηξε από το παράθυρο και μου ήρθε στο κεφάλι ενώ κοιμόμουν, την επόμενη ημέρα με κέφι και χαμόγελο ξεκινήσαμε για την Αλεξανδρούπολη.
Ένα αυτοκίνητο και 4 άτομα.

Όταν περνάς τη Θεσσαλονίκη, το τοπίο αλλάζει. Ατέλειωτες ευθείες σου φέρνουν μια κάλμα που σου θυμίζει ότι στην πραγματικότητα τίποτα δεν σε κυνηγάει, παρά μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός. Σε μια ευθεία που μοιάζει χωρίς τέλος και καταλήγει σε ένα σημείο το οποίο ο καθένας προσεγγίζει σε διαφορετικούς χρόνους, δεν έχει νόημα να πασχίζεις να περάσεις μπροστά από κάποιον. Μετά από αρκετές ώρες και χωρίς να προσπαθούμε να περάσουμε μπροστά από κανέναν, με λίγη κουβεντούλα ξεγελώντας την πείνα μας και με μεζεδάκια που είχαμε πάρει μαζί μας από το Βόλο, φτάσαμε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.

Αλεξανδρούπολη

Λίγο πριν την Αλεξανδρούπολη, στα δεξιά μας συναντάμε στο βάθος το νησί της Θάσου. Μπαίνοντας στο λιμάνι της, τα vibes της Σαμοθράκης έρχονται με το ελαφρύ αεράκι του βορειοανατολικού Αιγαίου και ξεκινάνε τις μαλάξεις στην ψυχή σου. Στον πεζόδρομο της Αλεξανδρούπολης τα ταβερνάκια παραταγμένα με σπεσιαλιτέ το σκουμπρί, καπνιστό, παστό ή ψητό, σου επιβάλλουν να τα επισκεφθείς για τσίπουρο ή μαλαματίνα.

Το θρυλικό SAOS ferries πλησιάζει και εμείς περπατάμε στην παραλία για να δούμε το φάρο της Αλεξανδρούπολης που αποτελεί το χαρακτηριστικό σύμβολο της πόλης από το 1880 που τέθηκε σε λειτουργία. Η λευκή του πέτρα φεγγοβολά στον ήλιο της ημέρας και σου θυμίζει ότι μέρα-νύχτα στέκει εκεί υψωμένος για να δείχνει το δρόμο στα καράβια που ταξιδεύουν στα στενά του Ελλήσποντου.

Λίγο παρακάτω φτάνεις στην «προκυμαία»-μου αρέσει η λέξη αυτή, δηλαδή το λιμάνι απ’ όπου αναχωρεί το πλοίο για Σαμοθράκη. Εκεί στο τέρμα του λιμανιού είναι το μέρος που δεν πας μόνο για να επιβιβαστείς στο πλοίο. Είναι το μέρος που πας για να συλλογιστείς τα δύσκολα, να θυμηθείς αυτά που αγαπάς, που σου λείπουν και θέλεις να τα ξορκίσεις με λησμονιά. Για να ανακτήσεις τις ελπίδες σου, για να κάνεις μια επανεκκίνηση όταν τα πράγματα δεν δείχνουν ευοίωνα. Εκεί κάθεσαι, στο τσιμέντο, στην άκρη της προβλήτας και κρεμάς τα πόδια πάνω από το νερό. Πετάς στη θάλασσα αυτά που δεν θέλεις πια και τα παίρνει το κύμα. Όταν σηκωθείς εμφανώς πιο ελαφρύς, αφήνεις το κύμα να κάνει τη δουλειά για εσένα, χρησιμοποιώντας σαν «αναισθητικό» τον αλμυρό αέρα.
Εκεί στην άκρη της προβλήτας, στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης θα καταλάβεις ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ακουμπήσει τις ευχές τους και έχουν κάνει τις προσευχές τους.

Η άκρη του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης ομοιάζει με την άκρη του κόσμου. Δύο ελληνικές σημαίες καλά στερεωμένες μέσα στο βράχο για να μην τις ρημάζει ο καιρός και ένα καντηλάκι του Αγίου Νικολάου, προστάτη των ναυτικών για να φυλάει τους ταξιδιώτες που περνάνε ανοιχτά της Αλεξανδρούπολης αλλά και αυτούς που αναχωρούν από το λιμάνι της.

Μετά από περίπου 2 ώρες το λιμάνι της Σαμοθράκης έγινε το λιμάνι μας. Αφού διανύσαμε περίπου 20 λεπτά δρόμο, φτάσαμε στη γραφική της χώρα. Το αυτοκίνητο έμεινε επιβεβλημένα και ορθώς στην είσοδο του χωριού και για την υπόλοιπη διαδρομή το κόψαμε με τα πόδια μέσα από τα πλακόστρωτα καλντερίμια. Μείναμε σε ένα παραδοσιακό σπίτι που, αν και 5 Αυγούστου, το βράδυ ήθελες κουβέρτα για να κοιμηθείς.
Κουρασμένοι από το ταξίδι αλλάξαμε και βουρ για μπάνιο όσο προλαβαίναμε τον απογευματινό ήλιο.

Πήραμε το δρόμο προς την ανατολική μεριά του νησιού για την Άνω Μεριά και σταματήσαμε εκεί που τερματίζει ο δρόμος, στους Κήπους. Την παραλία με τα μαύρα βότσαλα και το σεληνιακό τοπίο.
Μπορεί να μη συναντήσεις γάτες στο νησί, αλλά αγριοκάτσικα θα βρεις πολλά και παντού. Μέχρι και στην ακρογιαλιά.
Περπατήσαμε μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, είδαμε ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα, με φόντο το νησί της Ίμβρου στο βάθος. Καθίσαμε στον κορμό ενός παλιού δέντρου μετά τη βουτιά για να ξεκουραστούμε. Μαγικά.
Το κουφάρι μια θαλάσσιας χελώνας στην ακρογιαλιά μαρτυρούσε τη θαλάσσια ζωή της Σαμοθράκης. Φεύγοντας, μικρά βαν με επισκέπτες που θα περνούσαν τη νύχτα στην παραλία ανάβοντας φωτιές και παίζοντας μουσική, κατέφθαναν για τα προεόρτια.
Καθώς ανηφορίζαμε το σήμα της ειρήνης με λευκά βότσαλα σε καμβά από μαύρα βότσαλα που κάποιος έφτιαξε.
Ειρήνη. Ειρήνη και γαλήνη σε κατακλύζει όταν αρχίζεις να ζεις στο νησί.

Την επόμενη ημέρα ξύπνησα πρωί, άνοιξα τα παράθυρα και με πλημμύρισε η αύρα του Θρακικού πελάγους. Οι υπόλοιποι χαίρονταν τον ύπνο χωρίς κλιματιστικό κατα μεσής του Αυγούστου. Πήρα ένα καλντερίμι τυχαία και ανηφόρισα. Η μυρωδιά με οδήγησε σωστά. Έφτασα σ΄έναν παραδοσιακό ξυλόφουρνο που λειτουργεί από το 1853. Ψωμί με προζύμι και άλλα δέσματα, όλα ψημένα στα ξύλα. Τοποθετημένα τακτικά σε μεγάλα καλάθια, σκεπασμένα με κατάλευκα, κολλαριστά, κεντητά τραπεζομάντηλα. Κατηφορίζοντας βρήκα ένα παντοπωλείο, πήρα ό, τι ντόπιο τυρί βρήκα από το εκπληκτικό τυροκομείο Παπανικολάου, που λίγο αργότερα επισκεφθήκαμε στις Μακρυλιές. Φρέσκα αυγουλάκια και είχα ό, τι ζητούσα για να γευτώ και τη γη της Σαμοθράκης.

Το φαράγγι του Φονιά

Τα ταξίδια είναι αισθήσεις, είναι εικόνα, είναι μυρωδιά, είναι γεύση, είναι ήχος, είναι αφή. Αν δεν γευτείς στα αλήθεια τον κάθε τόπο, δεν έχεις «δει» τίποτα. Το πρωινό μας ήταν δυναμωτικό, ομελέτα με ντόπιο τυρί, αλλά ταυτόχρονα ικανοποιούσε πλήρως το umami της γεύσης. Αμέσως μετά ξεκινήσαμε για το πιο γνωστό φαράγγι του νησιού, το φαράγγι του Φονιά. Το όνομα του οφείλεται στα ορμητικά νερά του χειμώνα τα οποία μπορεί να γίνουν «φονικά» για όποιον προσπαθήσει να το διασχίσει. Τα νερά το καλοκαίρι είναι ήρεμα και το φαράγγι διασχίζεται άνετα. Οι βάθρες είναι γεμάτες από κρυστάλλινο νερό που κατεβαίνει από το όρος του Σάος.

Αφού περπατήσαμε περίπου μια ώρα σε μονοπάτι που το χειμώνα αποτελεί τον πάτο του ποταμιού, ανάμεσα σε αιωνόβια πλατάνια και δάσος από πυκνόφυτες φτέρες, φτάσαμε στην πρώτη βάθρα. Για να προχωρήσεις στη δεύτερη και στην τρίτη πρέπει να κανείς κανονική αναρρίχηση. Οι πιο επίδοξοι μπορούν να το τολμήσουν. Για να βιώσεις τις δονήσεις τους, ιδίως τον Αύγουστο, πρέπει να είσαι εκεί γύρω στις 8 π.μ.. Αργότερα ο συνωστισμός δεν σου επιτρέπει να απολαύσεις το φυσικό τοπίο.

Η Γριά βάθρα

Την επόμενη ημέρα επισκεφθήκαμε την Γριά βάθρα. Ξεκινήσαμε πρωί-πρωί αφού φάγαμε μια τραχανόπιτα από τον παραδοσιακό ξυλόφουρνο. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην είσοδο και ξεκινήσαμε να περπατάμε σ ‘ ένα ομαλό χωμάτινο μονοπάτι ακολουθώντας το τσιμεντένιο αυλάκι που κυλούσε το παγωμένο νερό από τη βάθρα. Το δάσος μαγικό.

Εδώ και εκεί συναντούσες κλώστινες & κλαδένιες πολύχρωμες ονειροπαγίδες, κρεμασμένες από τα δέντρα που προσφέρουν την παχιά σκιά τους για τους περιπατητές.
Σίγουρα κατοικούν ξωτικά εδώ που τη μέρα κοιμούνται γιατί το βράδυ στήνουν γιορτές μέσα στο πυκνό δάσος.
Μετά από δεκαπέντε λεπτά περπάτημα, φτάσαμε στη βάθρα. Βαθιά, καθαρή περιτριγυρισμένη από βράχια που σε καλούσαν να κάνεις βουτιές και να γίνεις ένα μαζί της.