Μια άθρησκη προσευχή

11 Σεπτεμβρίου 2019

Τελευταία Ηρωδειακή σειρά. Συνοφρυώνομαι για να καταφέρω να διακρίνω τις φιγούρες της σκηνής.
Χαλάλι η ρυτίδα, σκέφτομαι.
Τον Andrea Bocelli τον «γνώρισα» χάρη σε μια φίλη που κάποτε μετοίκησε στη Βενετία για έναν έρωτα και οι άνθρωποι που βάζουν το συναίσθημα για πυξίδα είναι πάντα εμπνευσμένοι ξεναγοί στο καινούριο. Είχα άλλωστε κατορθώσει να βρω εισιτήριο και αυτό από μόνο του ήταν μια νίκη. Ή έτσι την ένιωθα τουλάχιστον καθώς ανηφόριζα για τα ψηλά του Ηρωδείου. Μια νίκη που αποδείχθηκε γοητευτική ματαιοδοξία της στιγμής και έσβησε στα δευτερόλεπτα της πρώτης του ερμηνείας.
Ακολουθία μιας ακόμη πιο ωραίας ήττας από μια πληθώρα συναισθημάτων, αισθήσεων και σκέψεων που ανταγωνίζονταν η μία την άλλη για το ποια θα προφτάσει να λάβει ρόλο «βασανιστή».
Κοίτα να δεις κάτι παράδοξα. Ένας άνθρωπος που είδε τελευταία φορά το φως στα 12 του χρόνια, το σκορπίζει έτσι γενναιόδωρα, σαν να το έχει καταπιεί.

Δε θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες από εκείνο το βράδυ, μόνο την αίσθηση που με κατέκλυσε και όποτε την επαναφέρω με γεμίζει ευφορία. Από αυτές που κατοχυρώνονται στη συναισθηματική μνήμη και επανέρχονται είτε μετά καλέσματος είτε ακάλεστες για να σε αναστατώσουν.
Όπως είπα, δε θυμάμαι πολλά. Μόνο πως ήταν λες και η απόσταση μετατράπηκε σε αγωγό μιας υπέροχης οπτικής διαστρέβλωσης και έδωσε στον προβολέα θέση πρωταγωνιστή.
Φως. Ζεστό, ανθρώπινο και θεϊκό ταυτόχρονα, εισβολέας που του έλεγες «παρακαλώ, να μας έρθετε και αύριο».
Κι όσο κι αν η θέση της σκηνής ηρωοποιεί πάντα στα μάτια του κοινού τον πρωταγωνιστή, ήξερα πως αυτό που έφθανε μέχρι το «εδώ» μου ήταν αδύνατο να είχε άδειο κουφάρι.
Ή κι αν τελικά ήταν τόσο καλά καμουφλαρισμένο, δεν ήθελα να το μάθω ποτέ.

12 Απριλίου 2020

Μια οθόνη κάπου στις 20 ίντσες και ένα ηχητικό σύστημα του μετρίου θα γίνει αυτή τη φορά ο αγωγός. Ο Andrea Bocelli στέκεται στο άδειο Duomo του Μιλάνου και τραγουδά για την ελπίδα.
Τον έχω μπροστά μου, λίγα εκατοστά από το πρόσωπό μου. Είμαστε οι δυο μας.
Είναι μια συνηθισμένη Κυριακή για εμένα. Είναι η Κυριακή του Πάσχα για εκείνον και όλους τους καθολικούς πιστούς. Ο Bocelli τραγουδά για εμένα που δεν πιστεύω σε κανένα Θεό και μετράω 30 μέρες μέσα στο σπίτι. Τραγουδάει για τα δισεκατομμύρια των πολιτών του πλανήτη, που πιστεύουν σε αμέτρητα διαφορετικούς Θεούς και έχουν χάσει το δικό τους μέτρημα σε αυτή την πρωτόγνωρη Άνοιξη που μας φύλαγε έναν Χειμώνα.

Στο εσωτερικό του Ναού και ύστερα στα σκαλιά της εισόδου, τραγουδά για να μοιράσει μέσα από την τέχνη του, για ακόμη μία φορά, το φως. Τόση δωρεάν παροχή στο διαδίκτυο, τόσα ευχάριστα μικρά διαλείμματα από την καθημερινή ενημέρωση των 18.00 που έρχονται δια μέσου τέχνης και όμως αυτά εδώ τα 25 λεπτά είναι κάτι παραπάνω από μια συμβολική συναυλία.
Σπουδαιότερος, πιο γενναιόδωρος Θεός δεν υπάρχει από την ίδια την αγάπη.
Όχι τα κλισέ του φαίνεσθαι. Αυτή την πραγματική που φωλιάζει όπου της δώσουμε εμείς χώρο, αρκεί να ξέρουμε πώς να τον δημιουργήσουμε.
Στο σεβασμό, στη φροντίδα, στην πραγματική τέχνη που γίνεται βάλσαμο και ανάσα και ενωτική γραμμή. Όχι αυτή που μετριέται σε views.
Σε αυτήν που θέλει τα χαμηλωμένα του μάτια να μειδιάζουν στον τελευταίο στίχο του «Amazing Grace» που λέει «I once was lost but now am found/Was blind but now I see».

Σε έναν ναό άδειο, ο Bocelli κοινώνησε αμέτρητους πιστούς και αυτή η κοινωνία είναι η πιο βαθιά μορφή πίστης.
Μιας θρησκείας που δε διαχωρίζει, δεν τιμωρεί, δεν απαιτεί.
Μόνο αποδεικνύει πως για να μπορέσεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος πρέπει είσαι ήδη καλός.

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.