Μια συγκινητική λαμπαδηδρομία

Το καλοκαίρι του 2022 μας βρήκε ελεύθερους να απομυζούμε μουσικές και συναυλιακά vibes. Με ένα μάγκωμα σχεδόν κληρονομημένο να προσκρούει στην αρχέγονη διάθεσή μας για συν-κίνηση. Διάθεση πηγαία αν και καλυμμένη, μα και απόλυτα εκτεθειμένη στις ειλικρινείς αφορμές.
Η κασέτα του Μελωδία FM, το αφιέρωμα, δηλαδή, στην Βίκυ Μοσχολιού, με την Δήμητρα Γαλάνη, την Γιώτα Νέγκα και την Ελένη Τσαλιγοπούλου, ήταν μια ιεροτελεστία, με τη σκιά των βράχων του Ηρωδείου να συντελεί στην ευλογία.

Στριμώχνομαι στην ουρά και περπατώ με αργό βήμα μέχρι την κεντρική είσοδο. Δεν πρόλαβα να δω την Βίκυ Μοσχολιού στην σκηνή, να κουνάει με χάρη τα ξανθά της μαλλιά όσο η φωνή της κατακτά τον κόσμο. «Άδικο», σκέφτομαι. Και την σκέψη μου διακόπτει το σχόλιο του διπλανού: «Η Βίκυ Μοσχολιού έχει τραγουδήσει την άμμο της θάλασσας».

Διαφωνώ. Η άμμος χρειάζεται πέρασμα από λεπτό κόσκινο για να χωρίσεις τη φύρα. Τα πετράδια της Μοσχολιού, όμως, φέρουν την λάμψη του σπουδαίου χωρίς δεύτερη ανάγνωση. Κάθε τραγούδι που έχει πει είναι μια στιγμή συλλογικής μνήμης. Οχήματα διαχρονικότητας που παραβγαίνουν με την πραγματική ζωή και ανάγουν το κοινό αίσθημα σε μια τέχνη υψηλή μέσα από μια συγκλονιστικά αφοπλιστική απλότητα. Την απλότητα της ειλικρίνειας.

Στο επόμενο πλάνο βρίσκομαι στην θέση μου, εκστατική κάτω από τη φιγούρα της Μοσχολιού που προβάλλεται στις λιθόπλινθες της σκηνής. Δίνει συγκατάθεση και η πρώτη νότα παίρνει τη σειρά της.

Σε αυτό το αφιέρωμα τα μάρμαρα αντηχούν από συγκίνηση, από σεβασμό και από τις δονήσεις της μνήμης. Της μνήμης που της έλαχε να γίνει υποκείμενο αναγωγής στο σήμερα και όχι περιεχόμενο επικήδειου λόγου.

Δια στόματος τριών κορυφαίων. Η Δ. Γαλάνη, η Γ. Νέγκα και η Ε. Τσαλιγοπούλου γίνονται οι ουσιαστικοί ιστορητές μιας σπουδαίας μουσικής κληρονομιάς. Βάζουν η καθεμία τη δική της αλήθεια και καθισμένες στα σκαμπό τους κινούν βουνά, κινούν θάλασσες, μα κυρίως, κινούν το συναίσθημα που γίνεται το μεγαλύτερο παράσημο στα σακάκια τους.

Οι μεγάλοι συνθέτες παρελαύνουν με καμάρι μέσα σε κάθε κρεσέντο τους. Σε στιγμές γίνονται μία φωνή που στέλνει στους ουρανούς χαιρετίσματα και σε στιγμές χωρίζουν για να πει η καθεμία τη δική της ιστορία.

Η φλογερή δύναμη της Γαλάνη που δημιουργεί τριγμούς,
η συγκλονιστική ευθεία απεύθυνση της Νέγκα που καρφώνει τα λόγια της στο κέντρο των συναισθημάτων σου,
η υπέροχη φλόγα της Τσαλιγοπούλου που κάνει τις στιγμές να φωτίζονται.
«Μεταξωτοί άνθρωποι», όπως λέει ο Καρούζος, που ανταλλάσσουν δομικά υλικά και χτίζουν το πορτραίτο της Μοσχολιού με τις πιο ακριβές πρώτες ύλες.
Τι ωραία συνέχεια! Τι συγκινητική λαμπαδηδρομία!

Και τι μεγάλη νίκη, να εκθέτουν το ένστικτο της επιθυμίας για ομορφιά στην δύναμη της αντίστασης και αυτή να νικιέται κατά κράτος!

*Φωτογραφίες: Θωμάς Δασκαλάκης