Είδαμε: Η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Επιστροφή. Αυτή η λέξη γυρνάει στο κεφάλι μου από προχθές το βράδυ, όταν στρέφοντας το σώμα μου από ένα κάθετο στενό προς την Ηρώων Πολυτεχνείου του Πειραιά, ανοίχτηκε στα μάτια μου, με μια αίγλη αποκάλυψης, η θέα του επιβλητικού Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.
Η αφίσα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη δήλωνε το προσεχές ακρόαμα: Δύο ώρες «επιστροφής» σε όλα εκείνα τα ζωτικά που για δύο χρόνια υποβιβάστηκαν σε «πολυτελή».

Μια επίσημη Άνοιξη μας κάνει την χάρη να παίζει έξω από τα ανοιχτά παράθυρα, παιδιά με skate στην πλατεία, μπροστά από τα σκαλιά του θεάτρου, μοιάζουν με σύγχρονο opening act, η μεγάλη ουρά από κόσμο προμηνύει την κατάμεστη αίθουσα, μια εισπνοή που σου φέρνει άρωμα από νεραντζιά πριν ανεβάσεις την μάσκα και πας για «βουτιά» στα βαθιά σου.

Βελούδινα καθίσματα, ένα ανοιχτό πιάνο, ένα κόντρα μπάσο έτοιμο για μάχη, το ούτι δίπλα στο μαντολίνο και το μικρόφωνο στην μέση της σκηνής.
Το χειροκρότημα δίνει το σήμα. Επιστροφή στην μέθεξη της ζωντανής τέχνης.

Κόντρα στα φώτα της αίθουσας που αλλάζουν χρωματισμούς, στο μπλε που δίνει την θέση του στο κόκκινο και αυτό στο μαύρο, η Ελευθερία Αρβανιτάκη παραμένει από την αρχή μέχρι και το τέλος στην πλευρά του λευκού. Επιβάλλει το φως της με κάθε τρόπο, καθαγιάζοντας την έννοια της «επιβολής».
Με την στιβαρή της ερμηνεία, με την κληρονομιά ενός ασύγκριτου ρεπερτορίου, με την μεγαλοπρεπή παρουσία της, με την διεισδυτική της ματιά που επικοινωνείται μέσα από την εκφορά κάθε στίχου.

Ο Θωμάς Κωνσταντίνου, ο Γιάννης Κυμκιρίδης και ο Γιάννης Πλαγιανάκος συνθέτουν το ορχηστρικό Acoustic Trio και συνταξιδεύουν μαζί με την φωνή της σε αθέατες, κρυφές προοπτικές των τραγουδιών σε ένα πρόγραμμα δια χειρός Λήδας Ρουμάνη, που έχει όλα όσα έχεις ανάγκη.
Μα ο κύριος ρόλος τους είναι να δίνουν ρέστα, κάνοντας τρία όργανα να διαστέλλουν τους τοίχους του θεάτρου για να χωρέσουν όλες τις θάλασσες που γεννούν.

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη επιστρέφει στον Πειραιά που την γέννησε και την μεγάλωσε και με τους κλυδωνισμούς που φέρνει ένας τέτοιος «επαναπατρισμός», παρασέρνει τους πάντες σε μια προσωπική επιστροφή.
Επιστροφή προς τα μέσα, με τον Ελύτη να μιλάει για Δεύτερη Ζωή, προς τα πίσω με τον Ξυδάκη να μελοποιεί την Σαπφώ.

Τα χέρια της πιάνουν το ντέφι και η επιστροφή γίνεται προς τα έξω τώρα. Σε αυτό το «προς τα έξω» που χάσαμε, που νομίζαμε πως ξεχάσαμε, μα μας περίμενε τελικά σε μια βραδιά όπως και αυτή. Τα ζήλια γίνονται στα  δάχτυλά της οι μικρές κρούσεις που σε κάθε τους εναλλαγή δυναμώνουν την συνύπαρξη του ζην με το ευ ζην. Η φωνή της αγγίζει τους ουρανούς, παίρνει τις εικόνες που βλέπει και επιστρέφει για να μας τις δώσει με γενναιοδωρία.
Όπως κάθε τι μεγάλο που γνωρίζει και αποδέχεται το μέγεθός του.

Τα καθίσματα γίνονται η ατομική σκηνή μας και χορεύουμε με όλο μας το σώμα. Γίνονται τα ατομικά μας πλεούμενα και διασχίζουν άγνωστα  νερά, γίνονται χρονομηχανές και παγώνουν την στιγμή.
Μια συλλεκτική συναυλία μόλις μας έκανε μέρος της.

«Αυτό το αηδόνι τραγουδάει για τους Θεούς» θα πει ένας φίλος.
Και μετατρέπει και τους θνητούς σε Θεούς, μεταδίδοντάς μας την κοινωνία της, θα προσθέσω.

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.