Τα νησιά, ειδικά τα απομακρυσμένα, όπως η Λέσβος, μοιάζουν με μικρά πυροτεχνήματα που ανάβουν με τις πρώτες ζέστες, αγγίζουν τον ουρανό στα μέσα του καλοκαιριού και προσγειώνονται ήσυχα, σαν να σβήνουν στον άερα, όταν το ημερολόγιο φθάνει στα τέλη του Αυγούστου. Κι όμως, ζουν, ανθίζουν, μαραίνονται, συνεχίζουν, ξυπνάνε, κοιμούνται, κινούνται, φωτίζουν και σκοτεινιάζουν όλες τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου, για να μη χάσουν τη σειρά εκείνη που ξανά στις αρχές του Ιουνίου θα τα μετατρέψει στην πρώτη μας επιλογή. Πώς μοιάζει, λοιπόν, ένα νησί όταν τα μεγάλα πλοία της γραμμής ξεκουράζονται στα λιμάνια τους; Όταν ο Κάμπος της Γέρας πρασινίζει από την υγρασία του καιρού και ωριμάζουν οι ροδιές, όταν στην Παναγιά στην Αγιάσο δεν γίνονται ουρές για προσκύνημα, όταν ο κόλπος της Γέρας δεν γεμίζει από φωνές παιδιών που αναμετριούνται στο κολύμπι, όταν οι ταβέρνες στερεύουν απο παπαλίνα και χταποδάκι ψητό στα κάρβουνα; Κάπως έτσι…
All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.
Η φωτογραφία ήρθε και με βρήκε τα τελευταία χρόνια κι από τότε συμβαδίζουμε παρέα σε μουσικές σκηνές, χωράφια, εξοχές και όπου αλλού μπορεί να φτάσει ο λογισμός μας.
Έτσι λοιπόν την φρόντισα, την σπούδασα προκειμένου να γίνει σωστή και πειθαρχημένη.
Δεν θα μάθεις πολλά για εμένα από εμένα. Θα δεις τις σκέψεις μου μέσα από τις εικόνες μου και πόση τρέλα κουβαλάω, στην ιστορία πίσω από κάθε φωτογραφία.
Είμαι ερωτευμένη με το νησί μου τη Λέσβο, από όπου αντλώ πολλές ιδεές και αισιοδοξία όποτε βρισκομαι εκεί οι οποίες με ακολουθούν παντού.
