Συνδέω το laptop με την οθόνη της τηλεόρασης. Έτσι θα φέρω τα μεγέθη πλησιέστερα στις διαστάσεις τους. Μη φανταστείς κάποια ιδιαίτερη προσομοίωση μέσα από λίγες ίντσες, φυσικά. Μια απλή αναβάθμιση των pixels. Άλλωστε, η προσωρινή παραχώρηση θέσης του live σε live streaming με βρήκε, όπως όλους, απροετοίμαστο κοινό που αναζητά τη θέση του σε αυτό το αναγκαίο μεν, «κακό» δε. Με δυσκόλεψε στην αρχή ο μαλακός καναπές, μα τη συνήθισα τελικά αυτή την θέση και έτσι επέτρεψα στο αρχικό μούδιασμα να μετατραπεί σε μια ευχάριστη συγκατάβαση.

Πώς η εξωστρέφεια μιας μουσικής παράστασης, αυτό το δούναι και λαβείν που κάνει τη μαγιά να φουσκώνει, μπορεί να παραμείνει σε αυτή τη συνθήκη; Ή εάν δεν παραμένει, αλλά αντικαθίσταται από άλλο συστατικό, ποιο είναι αυτό και πώς το πετυχαίνεις να γίνεσαι μέρος της ιεροτελεστίας και όχι απλός θεατής που περισσότερο παρακολουθεί καλοστημένη ταινία, παρά μετέχει στη συνθήκη μιας μουσικής παράστασης; Καλό στοίχημα, μα μόνο για ειλικρινείς λύτες. Γι’ αυτούς δηλαδή που μπαίνουν στις συνθήκες ως προβληματισμένες tabula rasa και κρίνουν εκ του αποτελέσματος και όχι εκ της a priori προαίρεσης.

Η διαδικτυακή συναυλία της Μαρίας Παπαγεωργίου από την μυστηριακή σκηνή του Gazarte ήταν μια καλή τέτοια «άσκηση». Γιατί η ίδια ως καλλιτέχνιδα παράγει την εξωστρέφεια μέσα από μια γοητευτική εσωστρέφεια και ήταν μια ωραία αφορμή για να επιβεβαιώσεις τις ειλικρινείς πηγές της. Μια εσωστρέφεια που διηθείται μέσα από το φίλτρο της κοινής ανάσας που συνδέει το μικρόφωνό της με τα ηχεία του κοινού κι έτσι μετατρέπεται σε μοίρασμα. Και ναι, αυτή η άσκηση έβγαλε αποτέλεσμα θετικό και επιτρεπτά πλεονάζον για να πάρεις δύναμη. Το επιβλητικό βαθύ βλέμμα της έγινε ο καθρέφτης για όσα δεν μπορούσες να αγγίξεις, να μυρίσεις, να αισθανθείς συνδέοντας την ακρόαση και την εξ αποστάσεως θέαση με την ολοκληρωμένη εμπειρία του live.

Αέρινη ακόμη και σε αυτόν τον «αέρα», πατούσε λίγο στη γη για να παίρνει φόρα για τα ουράνια στρώματα, στα οποία τη συναντάς συνήθως. Γινόταν άλλοτε απόκοσμη που λαλεί τις μύχιες σκέψεις και τους φόβους σου και άλλοτε γήινη που τραγουδά για το χώμα που σχεδόν γεύεσαι τη γεύση του μέσα από τα δικά της χείλη. Ναι, η Μαρία Παπαγεωργία είναι μια εξαιρετική τραγουδίστρια, όμως το πιο σπουδαίο της παράσημο είναι η πηγαία της ικανότητα να δημιουργεί ατμόσφαιρες που γίνονται κοινή πυξίδα για ταξίδια που χαράσσει η ίδια κι εσύ ακολουθείς χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Αυτό το live ήταν «κανονικό». Πώς να σου το πω διαφορετικά με λέξεις που δεν μοιάζουν με υπερβολή; Ήταν εδώ, μπροστά μου, σε απόσταση ενός μέτρου, με κοιτούσε στα μάτια, την κοιτούσα κι εγώ και γινόταν μια δοσοληψία συγκλονιστική. Αυτό το κοινωνείν δεν είχε ως σύνορο μια οθόνη, αλλά μετέτρεπε την οθόνη σε σχοινί που έδενε όσα κομμάτια είχαν την τάση να διασπαστούν από το φόβο του καινούριου, του αγνώστου ή του εικονικά απομακρυσμένου. Ήταν όλα τα στοιχεία δεμένα με εκείνη την ουσία που αφήνει τις ρίζες ελεύθερες να ρουφάνε νερό και τους ανθούς να αλληλοϋποστηρίζουν ο ένας το άνθισμα του άλλου. Έτσι, όπως συμβαίνει, δηλαδή, σε μια ομάδα που ο αρχηγός γνωρίζει καλά πως το οπλαστάσιό του, βλέπε οι εξαιρετικοί της μουσικοί, είναι της ίδιας ζωτικής σημασίας με τον ίδιο.

Η Μαρία από το πρώτο της κούρδισμα μέχρι σήμερα, μέσα από τις δουλειές της περιγράφει με ήθος και συνέπεια το βιωμένο παρόν της, αφήνοντας έτσι μια γραμμή μέσα στο χρόνο από την οποία ακολουθείται και την οποία ακολουθεί. Και αυτό έγινε και σε αυτό το live.
Πήρε τις άγνωστες έννοιες και τις μετέφρασε σε γνώριμες, πήρε τις αποστάσεις και τις εκμηδένισε, πήρε την ύλη και την έκανε άυλη μαγιά για να φουσκώνουν τα μέσα μας κύματα.

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.