Το ημερολόγιο που μετράει τις παγκόσμιες ημέρες, στις 13 Φεβρουαρίου συντονίζεται στα ραδιοφωνικά fm. Κι έτσι, για μία ημέρα μέσα στο χρόνο, το ραδιόφωνο, αυτό το μέσο διάδοσης όχι μόνο της είδησης, αλλά και του πολιστισμού και της κουλτούρας, γιορτάζει επίσημα. Το ραδιόφωνο όμως, για όσους το ζουν ή ζουν με αυτό με την πυρηνική του σημασία, είναι μια καθημερινή «γιορτή».
Μια γιορτή που όπως όλες, αποτελείται από μια αλληλουχία στιγμών: τα προεόρτια, το κυρίως μέρος και την ιστορία που μένει για να διηγείσαι όταν σβήνουν τα φώτα. Οι ιστορίες αυτές είναι άλλοτε ενδιαφέρουσες και άλλοτε όχι. Κάποιες αφήνουν επιμύθιο και γίνονται σχεδόν διδακτικές, ακόμη και απαντήσεις στο υπαρξιακό ερώτημα «γιατί εγώ συνεχίζω να είμαι εδώ;».
Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί είναι ακριβώς αυτοί οι πρωταγωνιστές που εκτός από τα fm, συντονίζουν τις σκέψεις, τις φάσεις, τις αναμνήσεις ή και ολόκληρες τις ζωές των ακροατών που αγαπούν τη μυσταγωγία του ραδιοφώνου. Στα τετράδια και τις μνήμες τους κουβαλούν πολλές από αυτές τις ιστορίες, αυτές που κάνουν εκείνους να συνεχίζουν να βάζουν το μικρόφωνο στο on και εμάς να δυναμώνουμε την ένταση.
“Ιστορίες του αέρα” μα στην πραγματικότητα, της ίδιας της ζωής.
Πάτα Play!

Podcast: Play in new window | Download

Θέλεις να το ακούσεις και όχι να το διαβάσεις; Τώρα μπορείς, είτε να το ακούσεις τώρα, είτε να το κατεβάσεις και να το ακούσεις αργότερα offline!

“Γεια σας. Είμαι η Ελένη Γιαννοπούλου. Κάνω ραδιόφωνο πολλά χρόνια, έχω περάσει από πολλούς σταθμούς και δε θα ήταν άτοπο να πω πως σχεδόν όλη η ενήλικη ζωή μου βρισκόταν στον αέρα. Στον ραδιοφωνικό αέρα, που άλλοτε έμοιαζε με αεράκι φιλικό, δροσερό και ταξιδιάρικο και άλλοτε γινόταν θύελλα και ανεμοστρόβιλος και καμιά φορά πέφταμε όλοι μαζί και σε κενό αέρα. Είναι αλήθεια ότι κάτι τέτοια συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή, γιατί ως γνωστόν η περίπτωση του ραδιοφώνου δεν απέχει και πολύ από την πραγματική ζωή.
Ό, τι μπορεί να βρεις στην καθημερινότητά σου, τα ίδια περίπου βιώνεις και σε μια δίωρη, ραδιοφωνική εκπομπή. Κάπως έτσι, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, μπορώ να πω ότι οι ιστορίες του ραδιοφώνου, οι «ιστορίες του αέρα» είναι περίπου ο δικός μου αέρας. Το δικό μου φυσικό περιβάλλον, εκεί που έχω μάθει να ζω και να αναπνέω και το ίδιο το ραδιόφωνο μου έχει μάθει πως η ουσία του είναι η συνάντηση και η επικοινωνία με τους άλλους. Στην περίπτωση μάλιστα του μουσικού ραδιοφώνου που τυχαίνει να γνωρίζω λίγο καλύτερα, αυτή η συγκεκριμένη επικοινωνία βοηθιέται από τους δρόμους που ανοίγει η μουσική και τα τραγούδια.

Θυμάμαι διάφορες ιστορίες μέσα σε αυτά τα ραδιοφωνικά χρόνια.
Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι η αλλαγή της χιλιετίας, το πέρασμα από το 1999 στο 2000, στο περιβόητο millennium, με βρήκε μέσα σε ένα στούντιο- αυτό μπορείς να το πεις και λίγο σημαδιακό.
Θυμάμαι ότι τυχαία είχα βρεθεί και παρουσίαζα τη Eurovision τη μοναδική φορά που καταφέραμε να κερδίσουμε το πρώτο βραβείο.

Θυμάμαι και πάρα πολλές άλλες ιστορίες, αλλά, πριν από οτιδήποτε άλλο, νιώθω ότι οφείλω να σταθώ σε μία από τις γοητευτικότερες ραδιοφωνικές ιστορίες που συνέβησαν τουλάχιστον στη δική μου πορεία και αυτή είναι ολόκληρη η ιστορία του toradiofono.gr. Το toradiofono.gr για όσους δεν το γνωρίζουν, ήταν ένα διαδικτυακό ραδιόφωνο, ένα ραδιόφωνο που φτιάξαμε κάποιοι λίγοι άνθρωποι, επαγγελματίες του ραδιοφώνου, όταν είχαμε βρεθεί για ένα διάστημα εκτός της μπάντας των fm. Ήταν εκείνος ο καιρός, όπως δυστυχώς και τώρα, που τα ραδιόφωνα κυριαρχούνταν από τις playlists. Τότε, αποφασίσαμε να κάνουμε το δικό μας και να στήσουμε ένα μικρό γαλατικό ραδιοφωνικό χωριό από το μηδέν, φτιάχνοντάς το με τα χέρια μας. Ήταν ένα χειροποίητο ραδιόφωνο, χωρίς διαφημίσεις, δηλαδή χωρίς καθόλου έσοδα, χωρίς χρηματοδότηση. Μόνο με την αγάπη και την ενίσχυση των ακροατών, που ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή και πλήθαιναν συνεχώς και μας ακολούθησαν σε αυτό το πραγματικά πολύ δύσκολο αλλά συναρπαστικό ταξίδι.

Ένα εχέγγυο, βεβαίως, ήταν ο δικός μας επαγγελματισμός- ήμασταν όλοι επαγγελματίες του ραδιοφώνου και ξέραμε να κάνουμε ραδιόφωνο και ένα άλλο ήταν η θέρμη με την οποία αγκάλιασαν αυτό το εγχείρημα και οι καλλιτέχνες. Οι καλλιτέχνες που και εμείς αγαπούσαμε, οι οποίοι πραγματικά, με αυταπάρνηση σχεδόν, έρχονταν αφιλοκερδώς σε κάποιες πολύ μεγάλες συναυλίες ή και σε μικρότερα happenings και πάρτι που διοργανώναμε.
Αυτή η ιστορία του toradiofono.gr ήταν για εμένα ίσως η πιο γοητευτική, η πιο μαγική στιγμή στο ραδιόφωνο. Ήταν η στιγμή που καταλάβαινες και μπορούσες να ζήσεις ένα ραδιόφωνο από την αρχή του μέχρι το τέλος, με όλα τα υλικά που το αποτελούσαν. Είχαμε πάρει την κατάσταση εντελώς στα χέρια μας σε όλους τους τομείς και φτιάξαμε ένα χειροποίητο ραδιόφωνο, το οποίο, όσοι το γνώρισαν, νομίζω ότι το συζητούν, το σκέφτονται και το νοσταλγούν μέχρι τώρα.

Βέβαια, το toradiofono.gr έγινε μέσα σε μια ειδική συνθήκη. Το μεγαλύτερο μέρος της δικής μου πορείας το έχω περάσει σε μεγάλους σταθμούς, με ευρύ ακροατήριο και αυτό φυσικά φέρνει και πολλές ιστορίες, τις «ιστορίες του αέρα» για τις οποίες μου ζητήθηκε να μιλήσω.
Να πω ευθύς εξαρχής ότι θυμάμαι όλους τους ακροατές, εκείνους που ήταν σταθερά εκεί, σχεδόν σε κάθε εκπομπή. Να ξέρετε πως κάθε σταθμός έχει τους δικούς του σταθερούς ακροατές και κάποιες φορές το ίδιο συμβαίνει και στις εκπομπές. Ήταν και είναι μοναδική αυτή η επικοινωνία. Ανεξάρτητα από την ώρα και τη στιγμή που θα βρεθείς πίσω από ένα μικρόφωνο, εκεί, με ένα μαγικό τρόπο, βρίσκονται και οι άνθρωποι που σε παρακολουθούν, που τους αρέσει να σε ακούν. Θυμάμαι έναν προς έναν αυτούς τους ακροατές από όλους τους σταθμούς που έχω περάσει. Κάποιες φορές έρχονται και στους καινούριους σταθμούς αυτοί οι ίδιοι που ήταν σε έναν άλλο σταθμό πριν, μόνο και μόνο για να ακολουθήσουν μια εκπομπή που αγαπούν. Επίσης, αυτό είναι κάτι που το βρίσκω μαγικό. Να νιώθεις σχεδόν συγγενείς με έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεσαι καθόλου. Και αυτοί οι άνθρωποι φτιάχνουν και τις βαθιά ανθρώπινες ιστορίες μέσα από τη συνάντησή σου στον ραδιοφωνικό αέρα μαζί τους.

Έχω ζήσει ιστορίες φοβερές και τρομερές. Πάθη και έρωτες που ανθίζουν μέσα από μια ραδιοφωνική εκπομπή, ιστορίες αφιερώσεων που βοήθησαν ή συνέβαλαν στο να φτιαχτούν σχέσεις και αυτές οι σχέσεις μετά έφεραν παιδιά, τα οποία είναι επίσης ακροατές της συγκεκριμένης εκπομπής.
Μπορώ να θυμηθώ πολλούς ανθρώπους που έβρισκαν καθημερινά παρηγοριά σε ένα απλό «γεια» και σε ένα «ευχαριστώ» που έστελναν για την παρέα που ένιωθαν ότι μπορούμε να τους κάνουμε, εμείς οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί.
Μπορώ να φανταστώ και όχι μόνο να φανταστώ αλλά και να το ξέρω και με πραγματικά γεγονότα, ένα ραδιόφωνο το οποίο παίζει ξεχασμένο σε κάποιο νοσοκομείο ή σε κάποιο γηροκομείο ή σε έναν παιδικό σταθμό.
Ένα ραδιόφωνο και μια εκπομπή, κάποιες φορές τη δική μου εκπομπή, που ήταν εκεί όταν ένας άνθρωπος γεννιόταν ή όταν ένας άνθρωπος χανόταν. Ιστορίες που δεν μπορείς να τις μεταφέρεις σε μια απλή διήγηση, άλλα όπως είπα και πριν, είναι οι ίδιες ιστορίες που συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή. Ό, τι μπορεί να σε συναρπάσει και να σε συγκινήσει στην πραγματική ζωή, το ίδιο συμβαίνει και κατά τη διάρκεια μιας ραδιοφωνικής εκπομπής.

Ένα από τα μεγάλα ραδιοφωνικά μου παράσημα είναι η ιστορία που μου διηγήθηκε μια Ελληνίδα μητέρα που ζει με τον γιο της στη Νορβηγία. Ο πανέξυπνος αυτός μικρός διαγνώστηκε, τον καιρό που η μητέρα του ήταν ακροάτρια της εκπομπής μου, με αυτισμό. Υπήρχε πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα με τη μουσική, ο μικρός Νταν δε μπορούσε να ακούει μουσική, τον ενοχλούσε πολύ όπως τον ενοχλούσαν πολύ και διάφοροι ήχοι. Στη δική μου εκπομπή βρέθηκε τυχαία, προφανώς, μια όαση. Έτυχε να είμαι εγώ εκείνη τη στιγμή εκείνη, η οποία έμαθε σε αυτό το μικρό αγόρι με αυτισμό στην Σκανδιναβική χερσόνησο, τη μουσική. Οι εκπομπές μου ήταν το μόνο που ανεχόταν ακουστικά. Ο παιδικός σταθμός που τον φιλοξενούσε αναγκάστηκε να είναι συντονισμένος με την Ελλάδα και την δική μου εκπομπή τις ώρες που εξέπεμπα και να επιτρέπει στον Νταν να φοράει τα ακουστικά του για να με ακούει,  γιατί η φωνή μου με κάποιον τρόπο τον καθησύχαζε. Με τη βοήθεια αυτή ο μικρός έμαθε μουσική. Όταν άλλαζα ώρες, έμαθε να μετράει και τις ώρες και να μαθαίνει και τον χρόνο και βέβαια νομίζω ότι ήταν και μια καλή βοήθεια και για τα ελληνικά. Μπόρεσε να καταλαβαίνει την ελληνική γλώσσα μέσα από μια εκπομπή και μέσα από τις μουσικές των τραγουδιών.

Ουσιαστικά, οι «ιστορίες του αέρα» είναι η ιστορία μιας ολόκληρης ζωής μέσα στην πραγματική ζωή, είναι όλες οι ιστορίες μαζί που γίνονται μία. Αλλά η ουσία βρίσκεται στην αγάπη και στην αλήθεια και στην παρέα και στην επικοινωνία και στο τι μπορείς να δώσεις σε κάποιον που σε ακούει χωρίς να σκέφτεσαι ιδιοτελώς. Χωρίς δηλαδή να προσπαθείς να προωθήσεις τον εαυτό σου, αλλά αυτό που ουσιαστικά προσπαθείς να προωθήσεις είναι ένας κοινός τόπος για να μπορέσεις να συναντηθείς. Μέσα από τα τραγούδια και μέσα από την καθημερινή κουβέντα.

Αυτό θέλω να συνεχίζω να κάνω και στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, που είμαι τώρα τα πρωινά. Να μαζέψω καινούριες ιστορίες για να έχουμε ραδιοφωνικά να λέμε και ας τα παίρνει ο αέρας αυτά τα λόγια. Και ας χάνονται με το τέλος κάθε δίωρου. Έτσι κι αλλιώς όλες οι ιστορίες εκεί έρχονται και εκεί καταλήγουν.

Σας ευχαριστώ πολύ που αντέξατε αυτή τη μικρή διήγηση για τις «ιστορίες του αέρα».
Καλές ακροάσεις σε όλους, όσους αγαπούν το ραδιόφωνο που γιορτάζει αυτές τις ημέρες.“

Άκουσε τις ιστορίες του Οδυσσέα Ιωάννου και της Μαργαρίτας Μυτιληναίου.

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.