Περιηγούμενη στο ίντερνετ άρχισα να διαβάζω το παρακάτω κείμενο σε μια ανάρτηση στο Facebook που θεωρώ πως είναι από τα σπάνια κείμενα που μπορείς να συναντήσεις στο feed των social media. Ένα συγκλονιστικό κείμενο που το παραθέτω αυτούσιο χωρίς καμία μορφοποίηση μιας και έτσι γράφτηκε από τον άνθρωπο που βρίσκεται στο δρόμο για τη δυσκολότερη κορυφή του κόσμου Κ2 (8.611μ.) στα Ιμαλαΐα, τον Αντώνη Συκάρη. Συγκλονιστική περιγραφή που έμεινα στήλη άλατος από την αλήθεια που εκπέμπει με κάθε του λέξη. Μια πολύ δύσκολη αποστολή, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών που οι καιρικές συνθήκες είναι ακραίες με πολικές θερμοκρασίες -50°C, σε υποξικό περιβάλλον λόγω του μεγάλου υψομέτρου.

Το επίπεδο του οξυγόνου, αν εμείς στο επίπεδο της θάλασσας είναι στο 1 όπως χαρακτηριστικά είπε σε κάποια συνέντευξή του, από τα 8.000 μέτρα και πάνω το οξυγόνο είναι -75%. Με μόλις το 25% του οξυγόνου που φυσιολογικά αναπνέουμε στο επίπεδο της θάλασσας και με πολικές συνθήκες ο Αντώνης Συκάρης είναι ο μόνος Έλληνας σε χειμερινή αποστολή αυτές τις ημέρες που επιχειρεί την ανάβαση στην δυσκολότερη κορυφή Κ2 του κόσμου. Σε μια τόσο δύσκολη εποχή που ο φόβος έχει εγκατασταθεί στην καθημερινότητα μας, ο Αντώνης Συκάρης δείχνοντας δύναμη, πίστη και προσήλωση στο στόχο του, επιχειρεί το ακατόρθωτο και είμαστε σίγουροι για τη νίκη του. Είμαστε περήφανοι για την προσπάθεια του και είμαστε μαζί του σε κάθε “παγωμένο” του βήμα… για την κορυφή.

15 Ιανουαρίου 2021, 27η ημέρα της αποστολής.

“Η σκηνή που κοιμηθήκαμε το βράδυ στο camp I ήταν σε κατηφορική κλίση με δυο σκαλοπάτια, έτσι o ένας απο τον άλλον απείχαμε 40cm υψομετρικής διαφοράς. Είχα διανυκτερεύσει άλλες τρεις νύκτες σε αυτό το μικρό εξώστη της κόψης Abruzzi (camp I 6.050m) που προσφέρει πανέμορφη θέα,κοιτάζοντας βόρεια και ανατολικά τα αλλά χαμηλότερα βουνά που είναι βαριά χιονισμένα από τον ανελέητο χειμώνα του Karakoram. Ποτέ όμως δεν είχα κοιτάξει προς τα πάνω,δυτικά δηλαδή, για να δω τι μας περίμενε τι είχαμε να σκαρφαλώσουμε. Δεν το είχα κάνει γιατί αυτές τις τρεις προηγούμενες μέρες που διανυκτέρευσα εδώ ο καιρός ήταν κλειστός και τα πυκνά γκριζομαυρα σύννεφα εμπόδισαν την ορατότητα προς τα πάνω. Τώρα ο καιρός είναι καθαρός, το κρύο όμως δεν σταματά να τσούζει αν βγάλεις τα γάντια σου έστω για λίγα δευτερόλεπτα προκειμένου να έχεις καλύτερη πρόσφυση σε κάτι που πιάνεις. Σε λίγα δευτερόλεπτα πονάς τόσο πολύ που και αν ακόμα βάλεις πάλι τα γάντια σου χρειάζεσαι τριπλάσιo χρόνο απο αυτόν που ήσουν χωρις γάντια μέχρι να αρχίσεις να συνέρχεσαι,σε μια τόσο απλή και συνήθη κίνηση ο κίνδυνος κρυοπαγήματος είναι μεγάλος. Κοιτάζοντας τώρα πάλι προς τα πάνω βράχια και μυτίκια, ορθώνονται από πάνω μας ανάμεικτα με πάγους και κάποια κομμάτια απο icefeld και όλα αυτά μαζί συνθέτουν αυτό το σκληρό, άγνωστο για μένα τοπίο (πρώτη φορά στο Κ2) έτσι ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις που ακριβώς είναι το camp II. Το σκαρφάλωμα σε κλίσεις ξεκινά, αμέσως ακολουθώ τα σταθερά σχοινιά, τα οποία δεν είναι τα ίδια, διαφέρουν σε πάχος και σε χρώμα, υπάρχουν και αρκετά από τα προηγούμενα χρόνια. Κάθε φορά που φτάνω σε ένα ρελε τραβάω, τινάζω θα έλεγα καλύτερα τα επόμενα διαθέσιμα προκειμένου να διαπιστώσω ποιο είναι το πιο γερό το πιο καινούργιο και λιγότερο φθαρμένο ή κουρελιασμένο.Ξέρετε όταν σκαρφαλώνεις σχοινοσυντροφία έχεις εσυ τον έλεγχο στα χέρια σου. Η ικανότητα σου, να σκαρφαλώνεις, να τοποθετείς ασφάλειες, σου προσφέρει την απόλυτη σιγουριά απο τις δικές σου κινήσεις απο την δίκη σου ικανότητα αλλά και του σχοινοσυντρόφου σου. Εδώ φαινομενικά είναι πιο εύκολο το σκαρφάλωμα αφού τραβάς με το ζουμαρ τα σχοινιά αλλά είναι πολύ πολύ πιο επικίνδυνο να ξεκολλήσει ή να κοπεί ένα σχοινί, ειδικά τώρα τον χειμώνα. Σήμερα εδώ σκαρφαλώνω με την ψυχή στο στόμα, κάθε λίγο σκέφτομαι ότι κάποιο σχοινί θα φύγει, θα ξεκολλήσει, θα κοπεί. Υπάρχουν στιγμές που φαντάζομαι τι θα συμβεί σε μια τέτοια περίπτωση. Δεν ντρέπομαι να το πω γιατί το σκέφτηκα και ποτέ δεν γράφω κάτι που δεν ένιωσα ή κάτι που δεν σκέφτηκα, κοιτάζοντας κάτω το χάος αρχίζω να σκέφτομαι την 8 μηνών εγγονή μου Ίριδα και να περνά απο το μυαλό μου ότι αν συμβεί αυτό δεν θα με γνωρίσει ποτέ δεν θα με καταλάβει ποτέ στην ζωή της. Τόσο αρνητικές σκέψεις ίσως να μην έχω ξανακάνει σε κάποιο βουνό, ως τώρα, όπως εδώ.Το πεδίο που σκαρφαλώνουμε είναι ίδιο με το yellow band στο Έβερεστ, εδώ όμως πρόκειται για 4 φορές μεγαλύτερης διαρκείας τραβέρσες πάγου, βράχων, με τα ίδια πάντα επισφαλή σχοινιά, συνθέτουν την συνέχεια του σαθρού και επισφαλές πεδίου. Πέτρες πέφτουν απο ψηλά απο τους προπορευόμενους. «Rocssss» ακούς από ψηλότερα, είναι η λέξη, ο ήχος που σου συνιστά να προφυλαχτείς, να κοιτάξεις πάνω να δεις αν έρχεται πάνω σου κάποια πέτρα ή να φιλήσεις την ορθοπλαγιά και να προσευχηθείς να είσαι τυχερός ώστε να μην σε πετύχουν οι πέτρες. Ατελείωτη ανηφόρα, στο ίδιο πάντα πεδίο, μετά απο 4.5 ώρες και αφού περάσω ένα τελευταίο αρκετά όρθιο, επικίνδυνο, βράχινο πέρασμα βλέπω το camp II (6.600μ). Εδώ τοποθετούμε την σκηνή μας, την δένουμε με πολλά σχοινιά γιατί είναι πάνω σε ένα βραχινο φρύδι που και από τις δυο μεριές χάσκει το χάος και το πλάτος του φρυδίου ίσα που χώρα την σκηνή. Πίσω μας, αν απλώσεις το χέρι σου, ξεκινά το Chimney και μετά πιο πάνω είναι το γνωστό σημείο Black pyramid.Κοιμόμαστε στην σκηνή των δυο ατόμων εγώ και δυο Sherpa που βρέθηκαν εκεί καθώς δεν υπάρχει χώρος για να τοποθετηθεί άλλη σκηνή. Υπάρχουν ακόμα δυο σκηνές, η μια με τους δυο Αμερικάνους και η άλλη με τον Αλί τον Πακιστανό και τον John τον Ισλανδό όπου εκει κοιμήθηκε και ο Mattia.Η νύκτα δύσκολη, 6.600μ υψόμετρο, αλλά και γιατί βρίσκομαι στο πλάι της σκηνής και όχι στην μέση και έτσι ακουμπώ το παγωμένο πανί της στους -31c.16 Ιανουαρίου, 28η ημέρα της αποστολής. Όλοι αποφάσισαν να επιστρέψουν στο Bc, για μένα ήταν η 6η νύκτα πάνω απο τα 6.000m (ικανοποιητικός εγκλιματισμός) όμως ήθελα να περάσω το πέρασμα του chimney και μετά να επιστρέψω στο BC. Ήμουν όμως εντελώς μόνος και αποφάσισα να επιστρέψω και εγώ στο BC. H επιστροφή το ίδιο δύσκολη και περίεργη με άφθονες μικρές πέτρες να πέφτουν προς τα πάνω μου, λίγο πριν το camp I μια μεγάλη πέτρα με κτύπησε στο δεξιό μου μπράτσο και μου άνοιξε μεγάλη τρύπα στηνπουπουλένια στολή μου. Ευτυχώς το παχύ στρώμα απο πούπουλο λειτούργησε ως αποσυμπιετής της δύναμης της πέτρας. Φθάνοντας στο camp Ι η όμορφη και πάντα χαμογελαστή Ταμάρα, καθώς πολυμήχανη είναι, παίρνει το μαντήλι μου και μου δένει το μπράτσο μου ώστε να σταματήσω να χάνω πούπουλο. Είναι 4 το απόγευμα και ξεκινούμε για το ABC εγώ, η Ταμάρα και ο συμπαθέστατος Αλεξ από την Ρουμανία. Πίσω μας έρχονται ο χιλιανός JP και ο αρχηγός μας ο Ισπανός Sergio. Ξεκινάω τα ραπέλ, είμαι πάντα τόσο προσεκτικός, το δορυφορικό μου τηλέφωνο κτυπά, σταματώ να απαντήσω γιατί ξέρω ότι είναι ο γιος μου και θέλω πολύ να μάθω αν έφθασαν στην κορυφή οι Νεπαλέζοι, χάνω αρκετό χρόνο εκεί και δεν καταφέρνω να μιλήσω μαζί του. Συνεχίζω σιγά σιγά, ενώ κάτω χαμηλότερα βλέπω την Ταμάρα και τον Αλεξ να προχωρούν για το ABC. Το τηλέφωνο ξανακτυπά, αποφασίζω να σταματήσω στο μπαλκόνι του Japanese για να μιλήσω με την ησυχία μου εκεί και όχι κρεμασμένος στα σχοινιά. Φθάνω και αμέσως πίσω μου βλέπω τον εξαιρετικό φωτογράφο άνθρωπο και ορειβάτη Oswald Rodrigo Pereira ο οποίος με φωτογραφίζει και αμέσως πιάνω το δορυφορικό και καλώ τον γιο μου ο οποίος μου λέει: «Μπαμπά μου σταμάτησαν δέκα μέτρα πριν την κορυφή οι Νεπαλέζοι για να έρθουν και οι υπόλοιποι για να ανέβουν όλοι μαζί». «Yes, Yupiii, τα κατάφεραν» λέω στον Oswald που βρίσκεται μπροστά μου. Ταυτόχρονα κοιτάζω πίσω την τεράστια παγωμένη ανατολική ορθοπλαγιά και…. ένας συρτός μακρύς θόρυβος έρχεται, ακούγεται ενα βουητό και μεγαλώνει, βλέπω δυο μικρά αντικείμενα να κυλούν στην ορθοπλαγιά και πίσω ένα σώμα ορειβάτη να κατρακυλά, να φέρνει τούμπες, να κτυπά ατελείωτα στην παγωμένη πλαγιά, είναι τρομερά μεγάλη η ταχύτητα που έχει αναπτύξει. «Ω θεεε μου, Θεέ μου», παγώνω!! Ταυτόχρονα το δορυφορικό μου τηλέφωνο είναι ακόμα στο αυτί μου και πίσω στην Ελλάδα ο γιος μου τα ακούει όλα αυτά. «Ο Mattia είναι, όχι πάει ..πάει ..γιατί …»..Φοράει κόκκινο κοστούμι και φαντάζομαι ότι είναι ο Mattia. Ο Osvaldo φεύγει σφαίρα για κάτω να τον συναντήσει στην βάση. Εκείνη την στιγμή φθάνει και ο Jp, του λέω «ο Mattia το και το». Φεύγει και αυτός σφαίρα κάτω, εγώ καλώ στον ασύρματο τον Dawa, «Dawa αυτό και αυτό συνέβει»«Ηρέμησε Antonio, ηρέμησε» !!«Τι χρώμα κοστούμι φορά;» με ρωτάει, του απαντώ «κόκκινο,μάλλον ο Mattia είναι» του λέω. «Οκ, φύγε κάτω Antonio, φύγε κάτω τώρα και κρατά με ενήμερο να δω τι θα κάνω». Αρχίζω να κάνω βιαστικά rappel, αλλά προσέχω πάντα, τώρα μου φεύγει και το ένα γκραμπον μου, λίγο με νοιάζει γιατί στην ακρίβεια το γκραμπον μένει στο πόδι μου αλλά χάνω το μπροστινό σιδεράκι που το κρατά στην μπότα μου όποτε το γκραμπον δεν λειτουργεί πια. Τώρα, ακούω απο τον ασύρματο τον Αλεξ να λέει στο κοινό μας δίκτυο «είμαι απο πάνω του «δεν είναι Mattia είναι ο Sergio». «Ο Sergio;» αναρωτιέμαι. Συνεχίζω και ακούω απο τον Αλεξ: «είναι σακατευμένος αλλά ζει, αναπνέει λίγο,στείλτε ελικόπτερο τώρα» συνεχίζει. Ο Dawa αρχίζει τις επαφές με τον Πακιστανικό στρατό (εδώ δεν υπάρχουν ιδιωτικές εταιρείες πετάνε μόνο τα ελικόπτερα του στρατού). Τώρα ακούω τον Αλεχ στο ασύρματο να λέει : «Sergio, please stay with us please we are all here for you». Φθάνω επιτέλους και εγώ εκεί στέκομαι απο πάνω του βλέπω το πρόσωπο του δεν θέλω και δεν μπορώ να σας περιγράψω περισσότερα για το πως ήτανόμως θυμάμαι, την ίδια ακριβώς εικονα, όταν βρισκόμουν με την Πόπη στις Alps de Ecrins, το 2018, στην Γαλλία, όταν δυο κοπέλες Γαλλίδες δεμένες σχοινοσύντροφια γλίστρησαν και έπεφταν έπεφταν πάνω στην παγωμένη ορθοπλαγιά πέρασαν απο δίπλα μας με φοβερή ταχύτητα και περνούσαν απο τα μπαλκόνια των seraks και εμείς απο πάνω βλέπαμε την τρελή τους πορεία προς τα κάτω. Τότε είχα φθάσει απο τους πρώτους κοντά στις δυο κοπέλες και η εικονα ήταν η ίδια με αυτήν του αγαπημένου μας Sergi. Τότε 7 ελικόπτερα ήρθαν το ένα μετά το άλλο και περισυνέλεξαν τα θύματα και τους φίλους των κοριτσιών. Είναι μια ιστορία που ποτέ δεν δημοσιοποίησα γιατί η όποια βοήθεια μου ήθελα να μείνει μυστική. Το κάνω τώρα όμως σε αυτήν την δεδομένη στιγμή γιατί ήρθε στην μνήμη μου και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.Ο Dawa μας λέει ότι δεν μπορεί σήμερα να έρθει ελικόπτερο παρά αύριο γιατί έτσι του λένε οι πακιστανικές αρχές. Τότε άμεσα τηλέφωνο στο γιο μου, Γιάννη μου, και του λέω πάρε τώρα την global rescue στην Αμερική, πες τους ότι είμαι εγώ που έχω ασφάλεια να έρθουν αμέσως. «Δεν γίνεται αυτό μπαμπά μου» μου απαντά ο Γιάννης. «Ωραία πες τους να έρθουν τώρα θα πληρώςουμε όσο χρειαστεί» Τα παιδιά μου λένε «Antonio stop, δεν αναπνέει πια!». Μετά απο δυο ώρες ήρθε και ο γιατρός μας, ο εξαιρετικός Thomas απο την Σλοβενία, είχε νυκτώσει πια. Έκανε την διαδρομή μέσα στον παγετώνα απο το BC στο ABC σε 90 λεπτά, ενώ είναι τρεις ώρες, μαζί με τον ιρλανδο Noel. Με το που έφτασε, τρέχοντας έβαλε τα πόδια ανάμεσα στο ξαπλωμένο κορμί του Sergio άνοιξε τα ρούχα του και έβαλε το αυτί του στο στήθος του. Τον κοιτούσαμε όλοι με αγωνία και περιμέναμε να μας πει κάτι, κάτι, κάτι που θα έχει μέσα την λέξη ζωή, ότι αναπνέει, ότι θα ζήσει. Μάταια όμως, ο Thomas σήκωσε το κεφάλι και μας κοίταξε όλους: «Νο, finish, No option». Τότε σταθήκαμε όλοι απο πάνω, τον ακούμπησαμε και ένας-ένας από εμας κάτι είπε στο αυτί του Sergi. Τότε αρχίσαμε να κλαίμε, να κλαίμε και αγκαλιάζαμε σφικτά ο ένας τον άλλον. Τον βάλαμε σε ένα στρώμα και τον δέσαμε γύρω γύρω με ένα σχοινί και μετά τον μεταφέραν οι γενναίοι και ακούραστοι σερπα στο BC. Στην επιστροφή μέσα στο παγετώνα, στο απόλυτο σκοτάδι, σταμάτησα και ρώτησα τον Thomas«Aν ερχόταν ελικόπτερο άμεσα θα ζούσε;» μου απάντησε: «όχι, Antonio, όχι, το σώμα του είναι σαν jel καμμία ελπίδα, δυστυχώς». O Sergio Mingote ήταν πιο έμπειρος απο όλους μας, το βιογραφικό του:11 πετυχημένες κορυφές πάνω απο τα 8.000μ μέσα σε αυτές και το K2. Όλες χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο, χωρις sherpa. Πολλές βορεινές διαδρομές στις Άλπεις, μαραθώνιους δρόμους κάτω απο τρεις ώρες, σπουδαίος αναρριχητής βράχου, αθλητής ultra marathon και τόσα, τόσα αλλά. Έτσι είναι τα βουνά, σου προσφέρουν ατελείωτη ευτυχία αλλά πάντοτε παραμονεύει και ο όλεθρος. Τώρα έχουμε ακόμα ένα πολύ σπουδαίο λόγο να φθάσουμε στην κορυφή, για τον Sergi μας.Συνεχίζεται..”

Αντώνης Συκάρης από τα Ιμαλαΐα

Ακολουθήστε τον Αντώνη Συκάρη στα Social Media:

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.