Καλησπέρα.
Ίσως να διαβάζεις αυτές τις γραμμές κάποια ώρα που η προσφώνηση αυτή δεν της ταιριάζει, αλλά αυτά που στα μάτια μας είναι αταίριαστα δε σημαίνει πως παραμένουν τέτοια και σε πυρηνικό επίπεδο. Παρομοίως, όσα στα μάτια μας μοιάζουν ταιριαστά, δεν πετυχαίνουν πάντοτε στη δική τους πραγματικότητα αυτή την αντιστοίχιση. Μη μετράς που μπορεί ούτε αυτά τα ίδια να μην το βλέπουν. Το πολίτευμα της εθελοτυφλίας ψηφίζεται σταθερά, ανεξαρτήτως συνθηκών.

Σε αυτές τις ανενδοίαστα αποκαλούμενες πρωτόγνωρες ημέρες- τόσο που σε κάνουν να αναρωτιέσαι εάν πράγματι αξίζει τέτοια έμφαση στο σύνθετο επίθετο ή εάν θα έπρεπε να το αντικαταστήσεις με ένα πιο ειλικρινές, ας πούμε το «πρωτοαναγνώσιμες»- τα οξύμωρα σχήματα βασιλεύουν.
Ξέρω, μοιάζει να ελλοχεύουν πολλά δεινά σε αυτόν τον ανορθόδοξο λεκτικό σχηματισμό, ωστόσο εγώ δεν το πιστεύω. Γιατί οι μεγάλες αντιθέσεις αφήνουν μεταξύ τους μεγάλα κενά και μοιραία εισχωρεί το φως. Και εκείνο με τη σειρά του έρχεται να καταδείξει, να υποδείξει ή ακόμη και να αποδείξει ποια πλευρά είναι η αληθινή και ποια επένδυσε σε ένα παραπλανητικό εξώφυλλο.

Είδα αυτό το φως να στέκεται στο πεζοδρόμιο, στη βασιλίσσης Αμαλίας ανάμεσα στις σειρές των ανθρώπων της τέχνης που ενώνουν τις φωνές τους απέναντι στο παράλογο που προσπαθεί να τις πνίξει.
Το είδα να κρύβεται από ντροπή στις ραμμένες τσέπες εκείνων που από την ιδιότητα του καλλιτέχνη έχασαν το κάλλος.
Το βλέπω να αστράφτει στα πρόσωπα όλων εκείνων που με τη δύναμη της ψυχής τους διεκδικούν το σεβασμό και την κοινωνική ισότητα που αναλογεί στους ανθρώπους που παράγουν πολιτισμό.
Το βλέπω να κρύβεται στην ηχώ διαστρεβλωμένων εννοιών των λέξεων.
Το βλέπω να λάμπει στην πυγμή όσων ξέρουν να αναγνωρίζουν τη σημασία του α’ πληθυντικού της προσωπικής αντωνυμίας και να χάνεται στη φθήνια εκείνων που ακόμη και μέσα στο πλήθος παραμένουν «ατομικότητες».

Το βλέπω να διαθλάται μέσα από την καθαρότητα των ματιών που προσδίδουν στην τέχνη την γενετήσια αξία της.
Το βλέπω να γίνεται σκιά που πέφτει στα σώματα όσων στάθηκαν μπροστά από ένα μικρόφωνο αλλά η φωνή τους παρέμεινε ψίθυρος.
Το βλέπω να γίνεται ανατροφοδοτούμενη πηγή χάρη σε εκείνους που έδωσαν από τα «λίγα» τους και έτσι έγιναν «πολλά».
Το βλέπω να μικραίνει στη χυδαιότητα εκείνων που κατ’ επίφαση δακρύζουν ενώ λίγο πριν κρατούσαν το καρβέλι και σου χάριζαν τα σουσάμια.
Το παρατηρώ να χάνεται στις άσχημες ρυτίδες μιας άσχημης γκριμάτσας μιας Υπουργού.

Και αφού μείνω να κοιτάω το φως εμμονικά, μέχρι που τα μάτια μου να το αναπαράγουν αυτόματα όπου αλλού κι αν κοιτάξουν, καλούμαι να απαντήσω: Τον αντέχω άραγε το διαχωρισμό; Των εννοιών, των ανθρώπων, των σκοπών, των συνθετικών;
Ας πούμε, του κάλλους από τον τεχνίτη…

Καληνύχτα
ή
Καλημέρα.

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.