Αθήνα. Η καύτρα της, μια συνθήκη υπόγεια ή μπορεί και υπέργεια, αυξάνει θερμοκρασία και την κάνει από τη μία να βράζει στο ζουμί της και από την άλλη να ζει με πάθος.

Τα λάστιχα των αυτοκινήτων αφήνουν στους δρόμους της κρυπτογραφημένα μηνύματα. Τα μηχανήματα ελέγχου των εισιτηρίων στο Μετρό διαβάζουν τις διαδρομές του επιβατικού κοινού και μαθαίνουν για τις αγάπες τους. Όταν η διαδρομή της επιστροφής δεν ξεπερνά τα 90’ από αυτή της άφιξης, το εισιτήριο το «πληρώνεις» διπλό.
Η άμμος που φωλιάζει στα παπούτσια των θερινών, αδέσποτων βολτών, σώζει τους χειμώνες της.

Την αγαπώ γιατί σπάει την ολότητά της σε εκατομμύρια κομμάτια κι έτσι καταφέρνει να τη διατηρεί,
γιατί πίσω από τα θολά φωτάκια των πανάσχημων πολυκατοικιών της ζουν αμέτρητα όνειρα,
γιατί είναι των σαλονιών και τρώει ταρτάρ μπαρμπούνι στο Κολωνάκι, αλλά στις μεγάλες πείνες λαδώνει χέρια στα Καλύβια,
γιατί με έπεισε να γίνω ενήλικη,
γιατί έχει τη δική της μουσική κι ακόμη και ο ήχος του μεταμεσονύκτιου τραίνου της, που τόσο νάρκισσος που είναι αφήνει μια ψευδαίσθηση σπίθας στα μάτια σου για να το αναζητάς κι όταν χάνεται, είναι μελωδία.
Και η τέχνη είναι η πιο ηθική μορφή θρησκείας. Την πιστεύεις εάν θες ή και όχι, δε σου ζητάει τάματα και όταν βρεθείς στις πιο σκοτεινές γωνίες, σε σώζει.

Όπως εκείνος ο νυχτερινός περίπατος στην Πανεπιστημίου που φώτισε μια δύσκολη Άνοιξη, όταν στην κολώνα, μπροστά από μια συμβατική αλυσίδα επίπλων, εμφανίστηκε ένα βαθύ ευχαριστήριο; Ευχαριστώ για τη μουσική.
Και ξαφνικά από τα μεγάφωνα της πόλης ακούστηκαν τα πιο παρηγορητικά ματζόρε.

*Η στήλη “Μικρές Ιστορίες Πόλης” είναι μια σειρά αληθινών ιστοριών συναισθηματικής ενηλικίωσης στους δρόμους της Αθήνας.

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.