Παραδίνομαι σε εσένα που με κοιτάς με απάθεια.

Δεν εγκαταλείπω, σου δίνω ευθύνες.

Κράτα τις αν μπορείς…

Περιμένω ένα βλέμμα που ταιριάζει στους ζωντανούς,

και αν το βάρος κρατάει τους αστραγάλους σου στο πάτωμα,

σπάσε το τσιμέντο που ανεβαίνει στα γόνατα και τρέξε…

Παραδίνομαι σε εσένα που με κοιτάς με εμπάθεια.

Δεν εγκαταλείπω, σου δίνω ευθύνες.

Κοίτα τα παιδιά σου που κοιμούνται στο δωμάτιο, φαντάσου τα με γένια, αλλά χωρίς γλώσσα,

δεν θα προλάβεις είναι σίγουρο.

Σπάσε τη μέγγενη που σφίγγει το μυαλό τους και άστα να τρέξουν…

Δεν παραδίνομαι σε εσένα που με κοιτάς χωρίς ήθος.

Δεν εγκαταλείπω, σου δίνω ευθύνες.

Κάνε αυτό που σε μάθανε, κάνε αυτό που σου ταιριάζει,

δεν χρειάζεται να ξέρεις.

Πέρνα την αγχόνη στον τρυφερό λαιμό μου και ας είναι από μετάξι,

ταιριάζει με το μεγαλείο του πολιτισμού μας!

Τα κλειδιά κρέμονται στο κανόνι,

αν καταφέρεις και φτάσεις στη μπούκα μου, θα φύγουμε και οι δυο μαζί.

Ξύσε το φυτίλι και στείλε με στην ελευθερία…

*Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 2014 για τον Νίκο Ρωμανό κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας. Αναδημοσίευση από το παλιό blog της γράφουσας.

All rights reserved 2022. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.